well, i 'll tell you
one good thing at least about some
of these junkies was
they had some character
they may have driven me nuts
someties & screwed up
but at least when they played
the damn guitar they' d play it
like they meant it -
these white bread boys nowadays
knowin' all the score,
don' t even know how to puke
dark tranquillity'nin en iyi 2 albümünden biri. dt'nin en iyi şarkılarından biri olan the new build ile açılır; mikael stanne'in en içli söylediği parçalardan olan my negation ile kapanır. "sert müzikte hüzün duygusu nasıl verilir?" sorusunun cevabı bu albümdedir. müzikten ötedir. uzaylılara müziğimizi tanıtmak istesem, bu albümü yollar gönderirim. aha dünyanın müziği bu diye.
dark tranquillity'nin yıllar geçmesine rağmen yaratıcılıklarını kaybetmediklerini gösteren album. albüm bir önceki albüm damage done'dan daha sert bir albüm. gitar riffleri daha karışık ve çalması zor. bir kere albümün açılışını yapan the new build'le gazı öyle bir veriyorlar ki... kısacası şok oluyorsunuz. blast beat'le yapılan bu açılıştan sonra bomba şarkılar ardarda geliyor. albüm sert, ama Martin Brändström arka plana öyle klavye partisyonları döşemiş ki, albüm melodikliğinden hiçbir şey kaybetmiyor. albümde melodik death metal fanlarının kaçırmaması gereken çok şarkı var; through smudged lenses, out of nothing, muhteşem bir klibe de sahip olan lost to apathy, one thought, the endless feed.. hepsi kusursuz parçalar. yine önceki albüme göre mikael stanne'nin vokal tarzı da hafif değişmiş; daha bir yırtınarak, daha içten söylemiş bu albümde. my negation ise diğer şarkılara göre daha farklı. yavaş ilerleyen ve piyano bölümüyle öne çıkan çok güzel bir parça.
