Ne zaman yüzüne baksam
yalnızlığın o mutlu gerilimi
O öksüz göl hızla derinleşir
biliyorum,acılarım hiç bitmeyecek,bu öyle bir
yeşil
Ne zaman gözlerinin içine baksam,biliyorum
ikimizi de aşar,o kapının ardındaki masal
bense yüreğimin bu hallerinden korkar,kalırım
bir hız trenine bindirilmiş küçük bir çocuk gibi
geçip giden yüzlerine bakar kalırım
Ömrün kısalığı çarpar camlara
ateş hızla yayılır içerilere
Akşam olur,evler dolar boşalır
acıyla erir,yüzüne aşık çocuk
Ne zaman gözlerinin içine baksam,bliyorum
ikimizi de aşar,o kapının ardındaki masal
lise yıllarında fazlasıyla okunan, aşkları kelimelere döktüğüne inanılan yazar. ama büyüdükçe anlıyor insan aşkların onunki gibi yaşanmadığını. istediğin kadar yaksanda hayallerini, yalnız kaldığın o evi ısıtmayacağını... büyük kısma hitap etmediğini düşünüyorum. gerçekçi kısma mesela...
kimi sevsem, onun hep uzakta bir sevdiği vardı, unutamadığı ilk aşkı ya da onu terk edip giden sevgilisi... kimi derinden sevsem,o bir başkasını derinden hatırlardı. öylesine çok sevdim ki onları, başkalarına duydukları sevgiyi anlatmalarını, sessizce,içim acıyla kanayarak dinledim. beni yitirmekten hiç korkmadılar;çünkü onlara göre fazla iyiydim;bu yüzden ilk anda vazgeçilebilirdi benden.
Yazdıkları edebiyatla bağıntısız olan yazardır. Edebiyat sadece herhangi bir ruh halinin iç dökümü değildir. Bunalımsal cümleler, ayrılınan sevgilinin buhranlı gecelerde size eşlik etmesi gibi konular artık eskimiştir. Eğer hala bunlara ilgi varsa "Genç Werther'in Acıları"nı okuyabilir. Hiç değilse klasiktir.
edebiyatın arabesk versiyonu. sanırım duyguları sömürerek besleniyor. kendime onu okuma şansını ve ona benim onu okuma şansımı kaç kez verdim ama olmadı hayalleri yaktı evi ısıttı ama beni ısıtmadı ısınamadım..
bir kitabında sevgilisi işiyor öyküde, kızın işeme sesine bile şiir yazabiliyor cezmi ersöz ne zamanki bunu okudum yok dedim bünyem bu aşk'ı kaldıramaz, koşarak uzaklaştım.
bir daha da kendisinden haber alınamadı, kitaplığımdaki yerinde değil bulamıyorum.
iyi de oldu aslında, daha ilk paragrafta kalp spazmı geçiriyordum çünkü, dedim kendime sana da yazık yahu. eğdim başımı yürüdüm usul usul.
1959 yılında istanbul'da doğdu. Kabataş Erkek Lisesi'ni bitirdi. istanbul Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi'nde Siyaset ve Kamu Yönetimi Bölümü'nden mezun oldu. Yazın dünyasına edebiyat dergilerinde yayımlanan şiir ve eleştirileriyle girdi. Reklam yazarlığı ve gazetecilik yaptı. Cumhuriyet, Güneş, Özgür Gündem, Aydınlık gibi günlük gazetelerde yazıları ve röportajları yayımlandı. Ardından haftalık Deli dergisinde yazdı. Halen Leman dergisinin yazarları arasında.
ömür boyu salaş balıkçı meyhanelerine gitmemesi, şarapçılarla konuşmaması gereken insanlardan biri. diğerleri:
(bkz: tuna kiremitçi)
(bkz: halim bahadır)
devrik cümleler kurup afilli kelimeler kullanınca 'aa adama bak nasıl da anlatmış aşkı,vs..' denileceğini sanan, farklı olduğunu sanan ama aslında gayet yavan yazıları olan yazar..
M = neden sürekli umutsuz , acı , kötü sonla biten aşklarınızdan bahsediyorsunuz kitaplarınızda?
C = türk halkı bunu seviyor çünkü
türünde hürriyette bir röportajını okuduktan sonra hakkındaki tüm düşüncelerimin değiştiği sadece para için insanları sömüren bişey öğretmeyen kitabı okuduktan sonra vay be anasını dediğimiz bir yazar
yazdığı kitaplar ve yazıların genel ütopyasını yansıttığı, ahmet altan gibi kadın vücudunu, kadın psikolojisini yani kadını sermaye olarak gayet iyi kullanan ve bunada yok ümitsiz aşk yok sevgi yok efem karizma gibi isimlerle aç erkek toplumuna yedirip, giydiren 1254. sınıf yazar. okumadan yazdığı, konuların dönüp dolaşıp herhalükarda aynı sonla bittiğinden bellidir ayrıca.
kürt sorunuyla fazlaca ilgilenmiş gibi dursa da altında kötü bir niyet aranmaması gereken iyi bir yazar. güzel yazar, ama biraz büyüyünce ya da onun yerinde olsam, ben de böyle yazabilirdim hissine de kapılabiliyorsunuz.
öyle bol sigara dumanı ardına gizlenmiş uzak ve hüzünlü bakışları, hayatın bin bir türlü sillesini yemiş adam görüntüleri filan hep kıllandırmıştır beni. adam ara sıra güler yahu. ben şahin alpay ve devlet bahçeli'nin bile ara sıra güldüğünü tahmin ediyorum şahsen.
Okuduktan sonra "tanrı bana daha kötüsünü yaşatmasın!" diye el açtığım oyun: "kendi kendine konuşmaktır aşk" ın yazarı. Muhsin Ertuğrul'un kemikleri sızlar, bu oyun es kaza bir de sahnelenirse...
