mavi bir nehir akar içimden gözlerine baktığımda, sessiz soluksuz yalnızlığımın o dinmeyen gürültüsü eşliğinde. sana dair ne varsa inkar-iftira, affı gecikmiş, affedilmemiş; hepsini ben üzerime alıyorum. günahlarını sevaplarım sayıyor senin için yanıyorum. bla bla bla....böyle sabaha kadar yazabilirim vala.
karakteri de kendisi gibi tozlu.oturup da beraber bir sigara yakıp denizi izlerken onunla konuşmak ferahlatıyor insanın yüreğini.daima sıcacık,daima içten ve daima tozlu.derinlerde saklanan ışığı ile karanlığın içinde kalbine tutunuyor son umut olabilme kaygısı ile..
yazdıklarının çoğunun hayalinde kurduğu sevgiliye yazdığını, her seferinde acı çekmenin güce ulaşmak olduğunu aile toplantısında dile getirmiş, liseli insanların aşk adına öykülere sahip olmasını sağlayan, yaş ilerledikçe okunduğunda tat alınamayan, yapay anlatımlar sahibi. *
Okuduktan sonra "tanrı bana daha kötüsünü yaşatmasın!" diye el açtığım oyun: "kendi kendine konuşmaktır aşk" ın yazarı. Muhsin Ertuğrul'un kemikleri sızlar, bu oyun es kaza bir de sahnelenirse...
öyle bol sigara dumanı ardına gizlenmiş uzak ve hüzünlü bakışları, hayatın bin bir türlü sillesini yemiş adam görüntüleri filan hep kıllandırmıştır beni. adam ara sıra güler yahu. ben şahin alpay ve devlet bahçeli'nin bile ara sıra güldüğünü tahmin ediyorum şahsen.
kürt sorunuyla fazlaca ilgilenmiş gibi dursa da altında kötü bir niyet aranmaması gereken iyi bir yazar. güzel yazar, ama biraz büyüyünce ya da onun yerinde olsam, ben de böyle yazabilirdim hissine de kapılabiliyorsunuz.
yazdığı kitaplar ve yazıların genel ütopyasını yansıttığı, ahmet altan gibi kadın vücudunu, kadın psikolojisini yani kadını sermaye olarak gayet iyi kullanan ve bunada yok ümitsiz aşk yok sevgi yok efem karizma gibi isimlerle aç erkek toplumuna yedirip, giydiren 1254. sınıf yazar. okumadan yazdığı, konuların dönüp dolaşıp herhalükarda aynı sonla bittiğinden bellidir ayrıca.
M = neden sürekli umutsuz , acı , kötü sonla biten aşklarınızdan bahsediyorsunuz kitaplarınızda?
C = türk halkı bunu seviyor çünkü
türünde hürriyette bir röportajını okuduktan sonra hakkındaki tüm düşüncelerimin değiştiği sadece para için insanları sömüren bişey öğretmeyen kitabı okuduktan sonra vay be anasını dediğimiz bir yazar
devrik cümleler kurup afilli kelimeler kullanınca 'aa adama bak nasıl da anlatmış aşkı,vs..' denileceğini sanan, farklı olduğunu sanan ama aslında gayet yavan yazıları olan yazar..
ömür boyu salaş balıkçı meyhanelerine gitmemesi, şarapçılarla konuşmaması gereken insanlardan biri. diğerleri:
(bkz: tuna kiremitçi)
(bkz: halim bahadır)
1959 yılında istanbul'da doğdu. Kabataş Erkek Lisesi'ni bitirdi. istanbul Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi'nde Siyaset ve Kamu Yönetimi Bölümü'nden mezun oldu. Yazın dünyasına edebiyat dergilerinde yayımlanan şiir ve eleştirileriyle girdi. Reklam yazarlığı ve gazetecilik yaptı. Cumhuriyet, Güneş, Özgür Gündem, Aydınlık gibi günlük gazetelerde yazıları ve röportajları yayımlandı. Ardından haftalık Deli dergisinde yazdı. Halen Leman dergisinin yazarları arasında.
edebiyatın arabesk versiyonu. sanırım duyguları sömürerek besleniyor. kendime onu okuma şansını ve ona benim onu okuma şansımı kaç kez verdim ama olmadı hayalleri yaktı evi ısıttı ama beni ısıtmadı ısınamadım..
bir kitabında sevgilisi işiyor öyküde, kızın işeme sesine bile şiir yazabiliyor cezmi ersöz ne zamanki bunu okudum yok dedim bünyem bu aşk'ı kaldıramaz, koşarak uzaklaştım.
bir daha da kendisinden haber alınamadı, kitaplığımdaki yerinde değil bulamıyorum.
iyi de oldu aslında, daha ilk paragrafta kalp spazmı geçiriyordum çünkü, dedim kendime sana da yazık yahu. eğdim başımı yürüdüm usul usul.
Yazdıkları edebiyatla bağıntısız olan yazardır. Edebiyat sadece herhangi bir ruh halinin iç dökümü değildir. Bunalımsal cümleler, ayrılınan sevgilinin buhranlı gecelerde size eşlik etmesi gibi konular artık eskimiştir. Eğer hala bunlara ilgi varsa "Genç Werther'in Acıları"nı okuyabilir. Hiç değilse klasiktir.
