hayretler içinde bırakmayacak, şaşırtmayacak, öylesi bir ürpertiye dahi sebep olmayacak beklentidir. münevver karabulut'u parçalayıp çöp konteynırına atan cem garipoğlu pek çok küçük kız tarafından acayip halde beğenilmektedir. başlarda buna çok şaşırmıştım. hani belki kendi ailesinden ya da yakınlarından birileri sırf sempati kazandırmak amacıyla birtakım gruplar açıp sahte hesaplarla böyle şeyler yazıyorlar diye düşünmüştüm. fakat zaman geçtikçe bu zavallıların gerçekten cem garipoğlu'na daha doğrusu bir kızı parçalayabilecek kadar canileşen bir katile kendilerini ne kadar yakın hissettiklerini fark ettim. o zamanlar şöyle bir ürpermiştim. ama sonradan aklıma şu fıkra geldi;
bir adam bir tren yolculuğuna çıkmış. tren yarım saat gittikten sonra görevliler gelip tek tek kompartımanların perdelerini kapatmaya başlamışlar. bu durum adamın dikkatini çekmiş ve görevlilerden birine sormuş:
- neden kapatıyorsunuz gündüz vakti bütün perdeleri.
görevli bu şaşkın ve meraklı adama şöyle bir bakmış ve anlatmaya başlamış:
- zamanında bu trenle çok zengin bir iş adamı yolculuk ediyormuş efendim. tren tam buradan geçerken yolun kenarında çişini yapan bir köylü kızı görmüş ve aşık olmuş. sonra da onunla evlenmiş. işte o gün bu gündür bu tren tam buradan geçerken köyün bütün kızları yolun kenarına oturup işemeye başlıyorlar. bu yüzden kapatıyoruz perdeleri.
yani benim güzel entrym diyeceğim odur ki yakında haber bültenlerinde zengin bir koca hayali kuran kızcağızların "ah cem seni ne kadar iyi anlıyorum bir bilsen arada benimde içimden birini kesip parçalayıp çöp konteynırına atmak geliyor" diye başlayan aciz mektuplarını dinleyeceğiz.
