Ceset görmek değil de yanımda biri öldü. Ben normalde korkağımdır bu konuda lakin dedemdi yanımda vefat eden kişi. Korktum mu ? Tabiki de hayır. Üzülmüştüm ve şok olmuştum. Ölümün fiziksel sonuçları elbette ki vardı ama korkmadım.
Hastanede çalışan personelseniz görmeniz olağandır. Hele ki dakikalarca kalp masajı yapılan hastanın gözlerinde ki o yalvarırcasına bakış allah göstermesin.
Bir kac kez gormuslugum var ilki dedemin abisinin cenazesini yikarken gormustum rahmetli pehlivandi bi insanin gogus kafesi ancak bu kadar buyuk olabilir demistim icimden bide meftanin boyunun oldukten sonra uzama olayi var garip seyler ilk bir iki gun ruyama girmisti sonrasinda ayni tas ayni hamam.
bir kaç yüz vardır. çocukken ölülereden korkardım.büyüyünce asıl korkulması gerekenin diriler olduğunu öğrendim.
ölümün her safhasında bulundum
son nefeste telkin verdim
çene bağladım
cenaze yıkadım
kefenledim
gece bekledim
mezara indirdim
üzerine toprak attım
40 gün yasin'ini okudum.
ölüm hayatın bir parçası.
ölüm hepimizin başına gelecek olan şey. ailem böyle konuda çok "modern-şehirli" değildi, beni uzaklaştırmadılar, yakınlarımın cenazelerinde hep en önde oldum, bir çok sürece şahitlik ettim, bu anlamda biraz şerbetliyim. iyi ki de öyleyim, şimdi anlıyorum...
babaannemi, halamı mezarın içine girip ellerimle yerleştirdim, kefen iplerini çözdüm. ikisinin de yüzünü gördüm. babaannem nispeten daha normaldi ama halam kalp krizinden öldüğü için pek hoş bir manzara ile karşılaşmamıştık. o gün sigaranın ne bok bir şey olduğunu tekrar anladım. kendisi bronşit olmasına rağmen 45 senedir günde 2 paket kısa samsun içerdi. son zamanlarında akciğer kanserine çevirdi, 1 ay hastanede yattı, kalp krizinden de öldü.
