bir yol var ya hani. hayat dedikleri.
kıvrımlarıyla, çıkışlarıyla, inişleriyle, çıkmazlarıyla, ayrımlarıyla... hani amacına giden ve uğrunda koşmadan yürüdüğün. işte o yolda yürürken biri çıkar karşına. şaşırır kalırsın. amacın o olmuştur artık. tanrı koymuş ismini, aşk demişler eskiler. dokunamazsın bir türlü. elin ıslak, geri dönmek istersin. eliyle bir yol gösterir eski bilge: uçurum...
niceleri atlamış senden önce. mecnun olmakmış ismi. bazılarına göre delilik.
atlamak cesaret ister işte. delirmek erkekçe olur ancak.
basit yolunda karşına çıkan aşkı yenmek cesaret gerektirir. iki yol vardır: intihar etmek, delirmek... intihar korkaklıktır bilirsin. bir de yasak tabi!
işte cesaretli insanın yolu: delilik. ne yücedir o. ne güzel... gerçek bir sanat eseri!
"aşığım ben" demek vardır. basittir, kolaydır, sahtedir, duygusuzdur, dinleyen için hiç bir şey ifade etmez, masadır, sandalyedir... bir de, aşkını ifade etmek için, durmadan aynı şeyi tekrarlamak vardır: "şekerliydi ama otobüsü kaçırdım". işte bir delinin durmadan tekrarladığı sözler: "şekerliydi ama otobüsü kaçırdım", "şekerliydi ama otobüsü kaçırdım!", "ismi neydi? leyla? esra? buket?"
fark etmez...
"aşk bende" diye bağırıyor o yüce aşık.
anlamayan basit insan deli demiş ona. desinler.
umrunda mı sanki bunlar?
mecnun o, kör topal fark etmez.
cesaret delirmektedir. delirmek ise bir sanat.
"sevdiğin kişiden dolayı deli oldun" dediler bana. onlara: "hayattan ancak deliler zevk alır" dedim.(ukala'ul-mecanin)
