Geçenlerde parkta denk geldim bu çocuğa. Eline cep telefonu tutuşturmuşlar ve salıncağa bindirmişler. Babası salıncağı biraz sallıyor, sonra banka oturup o da cep telefonuyla oynuyor. Salıncak yavaşlayınca çocuk bağırıyor. “ baba salla, baba salla” diye. Baba kalkıp tekrar sallıyor tekrar yerine otuyor.
Çocuk ne cep telefonundan ne de salıncağından vazgeçebiliyor. Bu döngü Böyle bi müddet devam etti. Sonra başka bir yere gittiler. Ama aklımda hep o görüntü kaldı. Kime acıyacağımı bilemedim. Bir nesil böyle heba olup gidiyor maalesef.
valla bu hakikaten can acitici bir sey. kucukken mandallardan power rangers yapmis hayal gucu yuksek babalar, su tabancalariyla tum gun birbirini islatmis ebeveynler, cocuklarini bir dokunmatik ekrana teslim ederken nasil vicdan azabi duymuyor anlamiyorum. yani siz boyle buyumediniz ki, neden cocugunuzun boyle buyumesine sebep oluyorsunuz. cocuk bakmak zor olabilir tabii ki, ama cocuguna telefonu veren ana baba da eline baska telefon alip takiliyor. Yani pek onemli bir isi varmis gibi durmuyor. ben anlayamiyorum dogrusu.
ulan bizde ufacik bir kus var, adamin cani sikilmasin diye oynamadigimiz oyun kalmiyor ibneyle. herkes ilgi gosteriyor, ama adam kendi kanindan canindan cocuguna ilgi gostermiyor. tuhaf.
