telefonun gitmesinden ziyade aileye nasıl açıklanır bilinmez.
-nerde oğlum senin telefonun?
+şey baba eeee...
-ne ee oğlum.
-çaldırdın mı kaybettin mi ? ne oldu ?
+yok baba tuvalete düşürdüm.
-napıyodun lan işerken telefonla.
+şey baba eeee... *
şaşkınlıkla gülenler olur bu olaya telefon şök şök şök diye sekerek suya daldığında bile hala yok canım benim telefonum düşmez denir. zamanında telefonu tualete düşürmüş olanlara edilen hakaretler hatırlanır.telefonun adı kaderini paylaştığı niyazi *olarak anılır artık.o kadar da para verilmiştir ve taksidi bile bitmemişken daha belki ***
okulda düşürdüyseniz bir öğretmenin, müdür yardımcının falan duyması an meselesidir. durum böyle olunca "telefon okul vaktinde yanında mı duruyor?" falan gibi sorulara maruz kalabilirsiniz...
yani daha telefonun acısını yaşayamadan disiplinle uğramak zorunda kalınabilecek iğrenç bir durumdur.*
geçen bir cep telefonu firmasının organizasyonunu yaparken yaşanan bir dialog;
m : mağdur?
n : neb
m - abi selamlar
n - selamlar buyrun.
m - abi ya ben cep telefonumu tuvalete düşürdüm.
n - geçmiş olsun, da?
m - gelip çıkarsana.
n - malesef bizim işimizle alakası yok.
m - e nası cep telefoncusunuz siz ya?!
geçen sene yaşanan olay:
arkadaş: gitti cep telefonu...
ben: nooldu?
arkadaş: arabayı servise götürdüm... orda tuvalete gittim.. pisuarın önünde telefonla konuşuyodum.. işm bitti fermuarı çekerken...
ben: düşürdün bozuldu telefon??
arkadaş: düşürdüm de o an bişey olmadı (şu 50küsürlü su geçirmeyen nokialar var ya ondan tlf)
ben: ee?
arkadaş: e pis oldu yıkayayım dedim
ben: o an su mu kaçırdın?
arkadaş: yok..
ben: eeeeeeeee.... çıldırtma olum ne oldu?
arkadaş: yaw yıkadım telefonu gene bişey yok.. yalnız servisteki hava tabancasıyla kurutayım derken... havanın tazyiğiyle uçup duvra çarpttelefon.. ne olduysa o zaman oldu işte...
ben: yuh!!!!!!!!!!
ortaokulda dersaneye gittigim zamanlar..
arkadaş alaturka tuvalete telefonunu düşürdü. sonra bagırarak adımı soylemeye başladı. noluyoo laaan diye bi baktım. gülmekle gülmemek, üzülmekle üzülmemek arasında bir haldeydik. yeni almıştı telefonu. gittik poşet bulduk buna elini sardı ve elini tuvalete daldırdı. nasıl igreniyordu halinden.
sonra buldu telefonu cıkardı, kokuyordu..
yıkadık bir de üzerine iyice bozuldu telefon. sonra actık kalorifere teker teker dizdik. cok eglenmiştik. telefoncuya verdik ve 10 milyona [ozaman* milyondu] 2 gün sonra sapasağlam getirdi telefonu. buda boyle igrenç-komik bir anımızdı dajana'mla.
en poktan hadiselerden biridir. telefon düşer ve onu alıp, almama konusunda tereddütlük anı, çok kötü bir duygudur. bir yanda telefonu geri alma isteği, diğer yandan o lanet olası tuvalet deliğine eline sokmama isteği... sonuç, sen düşünene kadar telefon çoktan kanalizasyonun yolunu tutmuş olur.
efendim mallığın daniskasıdır. ancak dikkat edin, düşürenden daha çok mal olabilirsiniz.
ben genç iken bir sevgilim vardı köpekler gibi malcasına aşık olduğum. sevgi değil lan aşk işte ( böyle de bir ayrım var; sevgi, aşk diye. neyse...). ulaşılamayan sendromu vardı bende.
günlerden birgün atladı geldi evime. aşk hormonlarım üst seviye çalıştığından cinsel dürtülerim okeye dördüncü aramakta. ben şiirler okurken bizim hatunun canı sıkılmış olacak ki tuvalete girdi. kızlar misafirlik yerde sıçmaya pek yatkın olmadığından işiyordu zannımca.
aradan bir iki dakika geçti sifon sesiyle birlikte bir çığlık yükseldi. koştu geldi, suratında öyle bir ifade, sanki iran üzerimize nükleer füze yollamış iki dakikaya buraya varacak. lan dedim ne var noldu? sifonu çekerken cep telefonum cebimden düştü deliğe gitti.
malzemeye bak! 1 ay yetecek kadar espri çıkar buradan. ama yok. aşıksın ya. duygusal düşünüyorsun anasını satayım. lan piç piç sırıt işte, amuahha nasıl başardın lan böyle bir dangalaklığı de. en olmadı bi saniye canım geliyorum de, çık dışarıya kahkahayı bas. ama ben malı gittim sifonu çektim, elimi o klozetin deliğine, daha 4 saat önce sıçtığım bok yuvasına soktum. bir ümit telefon buraya takılıp kalmıştır, ben de kurtarırım telefonu biraz nemini aldık mı çalışır, aşık olduğum kızın prensi olurum, dünya ne güzel çimenler yemyeşil... eh yok tabi telefon. dışkı olmuş gitmiş uzaklara.
pes et değil mi? bırak gitti işte telefon. kızın da sikinde değilsin artık. ayrılık rüzgarlara esmeye başlamış. kızda bir tripler; nasıl bulamazsın telefonu o delikte yaa. lan düşürürken bana mı sordun de kıza. ama yine yok.
neyse gittim apartmanın yöneticisine. bizim apartmanın lağımı nerede, tuvaletlerimiz nereye dökülüyor gibisinden hayatımın en talihsiz sorusunu sordum. hala saygıyla karşılarım yöneticimizi. nasıl oldu da götünü bana dönüp kahkaha krizine girmedi diye.
tabi soruyu sorarken ruh halim bir başka. yıllarca ninja kaplumbağalar izleyerek büyümüşüz. kanalizasyonlar modern yerlermiş gibi bir düşünce hakim bu talihsiz bedende. yönetici valla bilmiyorum gibisinden bir laf etti, döndüm gittim eve.
hatun ağlamaklı, gitti gül gibi telefon diyor. bak canım diyorum telefon gitti ama ben hala seninleyim gibisinden boş cümlelere yüklem olmaya çalışıyorum. kız sevmiyor ki beni, siklesin.
ne yaptıysak bulamadık o telefonu. bir hafta sonra da ayrıldık. rakıya vermiştim kendimi o zamanlar. çoğu zaman tuvalette içtim kusarken kolaylık olsun diye. her kustuğumdan sonra da ironiye bir kadeh kaldırdım; bu da senin için...
ancak ne yalan söyleleyim, ne zaman belediye çalışması için açılmış bir kanalizasyon kapağı görsem şöyle bir kafamı uzatır bakarım. belki görürüm o telefonu, uçarım giderim uzak diyalara umuduyla. yok bulamadım hala.
akla gelen bütün küfürleri saymak için gerekli bir nedendir.
hiç ummadık anda telefonun tıngır mıngır cepten kayıp cumbur loup düşmesi sonucu şaşkınlık, hüsran ve kızgınlık duygularının yaşanmasına neden olur.
