tatilde arkadaşımın 57. votka limondan sonra telefonda "sim kart hatası" uyarısını gördüğünde verdiği tepki. ama eminim bunda alkolün yanı sıra telefonun marka ve modelide önemli rol oynuyodu* işin ilginç tarafıda 5 parçadan oluşan telefonun 7 ye bölünmesine rağmen parçaları birleştirince telefonun çalışmasıydı. sorun otelden çıktıktan sonra farkedildi; aranılan kişinin sesi gelmiyodu. sonra tamircinin fal taşı gibi açılan gözlerle koyduğu teşhis görülmeye* değerdi; "abi bunun hoparlörü yok ki"
insanı rahatlatan ve gerçekten ihtiyaç duyulan eylemdir. ancak dikkat edilmesi gereken nokta telefonun ne kadar sağlam olduğudur. nokia'nın eski modelleri ve ericsson'un çoğu modeli duvardan duvara vurulmaya müsaittir. sağlamlığı konusunda garanti verebileceğim telefon sony ericsson w550 olup kendisi önce bahçe duvarına, oradan ağaca çarpıp yaklaşık 50 metre uzağıma uçmasına rağmen tıkır tıkır çalışmaya devam etmektedir.
kimilerine hayal gelecek kadar farklı alemlerde , farklı imkanlarda yaşayanların yaptıkları karizma kazandırıcı (ilk bakışta) hareketlerdendir..
hani dersen ki , sikerim böyle telefonu hem beynimin içine ediyo , hem hep çalıyo hem de bağımlısı oldum 3 çipin , bunun sonucunda atarsan da duvara gider bi de üstüne telefon kartı alırsan çok süper olur..tebrik ederim , bi kart da ben alırım..
ama neymiş , ona kızdım çat duvara attım , buna bozuldum pat tuvalete salladım..bunlar hep çok holivud filmi izlemekten doğan patolojik hareketler silsilesidir..tvyi kapatın geçer..
o telefonun ülkeye girerken ki , ödenilen vergilerine mi yanayım ; sinirlerini kontrol uzak yeri gelince 7 el saydırmaya kadar varan hiddeti olan manyak bi halk olmamıza mı yanayım , bunun karizmatik bulunmasına mı yanayım..
kim ne derse desin, telefonda edilmiş bir kavgadan sonra * sinir katsayısı tavan yapmışken yapıldığında aşırı bir rahatlık veren olay. sonra tamir parası verince sinir yine tavan yapıyor o ayrı.*
canınız sıkılmaktadır. sevgilinizle msn den konuşmak kesmemiştir sizi. hemen para saçmış olduğunuz cep telefonunuza sarılırsınız. rehberden numara bulunur ve aranır. sevgiliniz açar telefonu; "alo?" der. "canım nasılsın, özledim seni?" dersiniz içtenlik sınırları içinde. "ya dylan, niye aradın beni şimdi? msn de konuştuk ya?!" der sırma saçlın. "canım, yazı keser mi hiç, güzel sesini duymak istedim sadece" dersiniz sabırla.
"aman be dylan yaa, msn boşuna mı icad edildi. açarsın hopalörünün sesini, ben de mikrofondan konuşurum. çok gereksiz iş yapıyorsun yani!" der pervasızca. canım ne olmuştu ki sanki; biraz eski kafalıydınız sadece. cep telefonunu niye icad etmişler peki? resim çekelim diye mi?
işte, bu kısacık konuşma diliminde; sevgilinize bunu anlatmaya çalışırsınız. "anlıyorum ama, sen de biraz ayak uydur şu iletişim yoluna bıdı bıdı bıdı...." diye bıdılamaya devam eder. işte siz o anda; iyi niyetinizi bir türlü anlamamış odun sevgilinize kızar, telefondan hala; "bıdı bıdı..." sesleri yükselmeye devam ederken, siz kendinizi kaybeder ve yumruğunuzda sıkmakta olduğunuz çağdışı kalmış cep telefonunuzu; saniyenin onda biri gibi, ışık hızı diye tabir edilebilecek bir sürede, duvarla buluşturursunuz. dağılan telefondan çıkan son; "bıdı" sesinden sonra; içinize, rahatlamayla pişmanlık karışımı bir duygu oturur.
"salak, naptın sen yaa?! cep telefonunu dağıtacağına, kızın kıçına tekmeyi bassaydın ya!? vay mal vay!" ....
