Cep telefonunun zaruri bir ihtiyaç olmayıp, kapitalistlerin üretim hacmini genişletip sermaye birikimi sağlamak için zaruri bir ihtiyaçmış gibi dayattıklarını kanıtlar nitelikteki dönemdir.
ulan amk cep telefonu çıktı kadın/adam akşam eve gelmiyor, evdeki arayınca işte kahvedeyim, komşudayım geyiği çeviriyor. eskiden kahveye komşuya gidilecek bile olsa eve gelinir haber verilir, yemek yenir öyle gidilirdi.
eskiden bir komşuya gitmeden önce evden aranırdı ya da akraba. evdelerse tüm aile topluca giderdi. ziyaretlerin anlamları vardı. şimdi adam cepten arıyor. erkekler ayrı buluşuyor. kadınlar ayrı.
bu ne amına koyim lan.
cep telefonu hayatımızı esir etmiştir. lanet olasıca bir cihazdır. allah belasını versin onun.
yaş itibariyle* pek denk gelmesem de; şimdikinden kat kat daha iyi olduğuna yemin dahi edebileceğim hayattır.
ulan bu telefon olayı bizi o kadar fındık beyinli yaptı ki biriyle buluşacağımızda 50 kere arayıp* neredesin falan diye soruyoruz. halbuki babalarımız, abilerimiz, amcalarımız falan bu işi tek çelse de hallediyorlarmış biliyor musunuz? ciddiyim lan? ne kadar imkansız geliyor değil mi?
sokakta özgürce dolaşmaktı. her dakika birileri telefon açıp, 'neredesin' diye hesap soramazdı. o zamanlar kapkaç da bu kadar artmamıştı. cüzdandan başka çaldırma, kaybetme korkusu yaşayabilceğiniz başka bişey olmazdı.
