cevabı "bir muhabbet esnasında birbirimizin yüzüne bakarak" olan soru. biriyle bir yerde oturduğunuzda onun gözlerini görürdünüz, telefona eğilmiş kafasının tepesini değil.
mektuplaşırdık. postacı geldiğinde heyecanlanırdık. ev telefonunun sesini daha sık duyardık. özel günler ezberlenmiş mesajlarla değil ses tonundaki samimiyeti hissedecek şekilde olurdu. fotoğraflar yollanırdı eskiden. şimdiki gibi bilmem kaç megapiksellik telefonlar yoktu. önceden telefon başka, kamera başka, radyo başka, tv başkaydı. önceden herşeyin bi zahmeti vardı ama herşey daha bi güzeldi. sadece telefon için değil teknolojinin getirdiği tüm yenilikler için... he bi de küçükken bi mektup arkadaşım vardı? ne oldu ona? mektuplaşma gibi o da tarihe mi karıştı yoksa?
Güzel yaşanıyordu. Ortam bu kadar bozuk değildi insanlar birbirine güvensiz değildi çocuklar mahallerinde özgürce oynardı kimse şimdi sokağa göndersem başına bir şey gelir mi diye düşünmezdi. Özlenen günler aslında. Evet.
Hayatımız sıkıcı da olsa az insana ulaşmanın ve sosyal medya kullanmamanın kafa rahatlığı vardı. tanıdığımız insanların da bir standardı vardı. Hiç yoktan güvendeydik. Dolandırılmak, kandırılmak daha zordu. Kişisel bilgilerimiz güvendeydi.
olmayan şeyin eksikliği duyulmayacağı için lisedeki tabirle neşeli şartlar altında yaşıyorduk.
ha bu meret öyle bi hayatımızın merkezine girdi ki avantajları da çok dezavantajları da..
mesela mesajlaşma diye bi nane olmadığı için insanlar yüzyüze vakit geçiriyorlardı ve bu da daha samimi anlaşılır ilişkiler demek, ama bunun yanında acil durumlarda ulaşılması gereken yerlere ve kişilere ulaşılamıyordu bu zaten başlıbaşına en büyük artısı.
