cevabı "bir muhabbet esnasında birbirimizin yüzüne bakarak" olan soru. biriyle bir yerde oturduğunuzda onun gözlerini görürdünüz, telefona eğilmiş kafasının tepesini değil.
Güzel yaşanıyordu. Ortam bu kadar bozuk değildi insanlar birbirine güvensiz değildi çocuklar mahallerinde özgürce oynardı kimse şimdi sokağa göndersem başına bir şey gelir mi diye düşünmezdi. Özlenen günler aslında. Evet.
mektuplaşırdık. postacı geldiğinde heyecanlanırdık. ev telefonunun sesini daha sık duyardık. özel günler ezberlenmiş mesajlarla değil ses tonundaki samimiyeti hissedecek şekilde olurdu. fotoğraflar yollanırdı eskiden. şimdiki gibi bilmem kaç megapiksellik telefonlar yoktu. önceden telefon başka, kamera başka, radyo başka, tv başkaydı. önceden herşeyin bi zahmeti vardı ama herşey daha bi güzeldi. sadece telefon için değil teknolojinin getirdiği tüm yenilikler için... he bi de küçükken bi mektup arkadaşım vardı? ne oldu ona? mektuplaşma gibi o da tarihe mi karıştı yoksa?
Hayatımız sıkıcı da olsa az insana ulaşmanın ve sosyal medya kullanmamanın kafa rahatlığı vardı. tanıdığımız insanların da bir standardı vardı. Hiç yoktan güvendeydik. Dolandırılmak, kandırılmak daha zordu. Kişisel bilgilerimiz güvendeydi.
