arkadaşımda telefonu unuttuğum için zorunlu olarak başıma gelen ve insanı acayip rahatlatan, günlük stresten bir haber bırakan ancak belli bir yerden sonra alışan için çok zor olan durumdur.
askerde acemiliğimin ilk iki haftası maruz kaldığım durumdur. nasıl alıştık biz bu merete diye düşündürür, telefon kartlarına para yetmez, kredi kartının limiti ise hiç yetmez. sonuçta acemi er strepto35 getirtir bir telefon hep beraber kullanılır.*
sınav dönemleri veya birisine ulaşmak istediğim zamanlar dışında uyguladığım eylem.msn icq yonja kullanmamak olarak da genişletilebilir.genelde tüm asperger sendromu olan kişiler böyledir.
modern çağ insanı olmaktan sıkılmak,
iletişimi aza indirgemek,
10 dakikası 2 kontör gibi uygulamalarla iyice geyikleşen muhabbetlerden kaçmaktır.
görüştüğünüzde anlatacak konularınız, konuşacak ne çok cümleniz olur. özlemek ve özlenmeyi hissettirdiğinden güzeldir .
bakalım, bir süredir yaptığım eylem... bir becerebilirsem bir daha kimse aldıramaz elime o naneyi... tabi burada önemli olan cevre baskısı. ilk fırtınayı cevreden, ikinci fırtınayı aileden yedim. dayanacağım sözlük!!!
kendinizi o kadar rahat hissediyorsunuz ki, mesleğinizin içinde yoksa, bir kaç gün deneyin mutlaka ama öyle evde bırakmak olmaz. direk kapatın koyun bir kenara. sonra ne işiniz varsa halledin... deneyin...
yandaki arkadaşın telefonu çalar, öfler pöfler yine mi gibisinden. sonra eller kendi pantolonun cepleri üzerinde gezdirilir. bomboştur, rahattır. arkaya yaslanılır, içten sessizce bi 'oh ulan be' çekilir.
ulaşmak istediklerini arayıp onlarla iki kelam eden ve günün geri kalanı telefonu kapatan insandır. keza telefonu gerçek anlamda yani konuşmak için kullanır, gerekmediği sürece açmaya bile ihtiyaç duymaz. bu ben miyim ne?.
