hayat daha güzeldi şeklinde devam eden başlık.çocukluk dönemlerinize gelen dönemdi,aşklar çabuk tüketilemezdi,çok muhabbet tez ayrılık getiremezdi,buluşamadan eve döndüğün sevgililerin olurdu,uyanmak için cep telefonu değil tavuklu saat kurulurdu,aklın telefonda kalmazdı,sevgilin uzaktaysa telefonla çıkıyomuş hissine kapılmazdın **
dedikodular için günün ağirmasi beklenirdi .
Kahverelere gidilir akşama kadar sohbet edilirdi
Misafiliğe gitmek için 10 dakika değil bir kaç gün önceden haber iletilirdi.
Video ve kayit cihazlari kotu emellere alet edilmezdi fesatLıklar yapılmazdi..
Hazır cep mesajları kullanilmazdi. Romantizm içinden gelerek yaşanirdi..
herşey mükemmeldi özel hayat vardı. sevgilinin mesajları ve ani baskınları yoktu. neden açmadın derdi yoktu. kontor al fatura öde derdi yoktu. tımarhaneye dönen hayattan önceki hayat. sapıklar da yoktu diyebilinecek güzel ve eski bir dönemin iç çekmesi şeklidir.
telefon sapığı bu kadar fazla değildi. en azından o zamanki sapıklar kaliteliydi. çaldırıp durmuyorlardı. bir iki sefer arayıp tatmin oluyorlardı. tatminsizlik arttı abicim.
cep telefonları hayatımızda yokken sanırım daha sağlıklıydık ve aşklar daha uzun süreliydi.
mesela sevgilimizle her dakika mesajlaşıp kendimizi birbirimizden soğutmuyorduk veya onunla sabahlara kadar konuşup, yatakta telefonla kucak kucağa uyumuyorduk. öncelikle radyasyon denilen kelime hiç duyulmamıştı ve cebe koyulan o ince aletler hastalık saçmıyordu.
bir yandan ise;
uzak biryere gittiğimizde ailemize ulaşmamız ve onların sesini duymak zor oluyordu. askere giden bir çocuk sevdalısıyla izin günlerinde mesajlaşıp "üstünde ne var?" sorusu soramıyordu (edebiyatçımız daha çoktu ozamanlar) o dönemlerde mektup vardı oda ayrı bir konu zaten. telefon hayatımıza henüz girmemişken otobüslerde duraklarda derslerde canımız sıkıldığında savaş ve yılan oyunları gibi oyunlar oynayamıyorduk.
örneğin turkcellin çekim gücü yoktu ozamanlar ve balta girmemiş köylerimizde bile rahatça sevişebiliyorduk. şimdi oralarda bile telefon çekiyor ve insanı rahat bırakmıyorlar.
görende beni yüz yaşıma gelmiş sanıcak ama şuanda bile telefonun olmaması güzel bir duygu olurdu sevgili kapıya gelir yahut cama taş atar her hafta sonu olduğu gibi parklarda cafelerde gizli gizli buluşulur hasret giderme olayları yaşanırdı. şimdi nerdeee?
kötü birşey azizim..
konuştuğunuz saatin üstünden bir geç kalma için epey zaman geçmişken arayıp da sevgiliye ulaşamayınca o delirme anında kendime hep sorduğum ve nasıl yaşıyormuşuz diye düşünmeden edemediğimdir.
kara trenlere mektup verilirmiş o zamanlar. tren gecikir belki de hiç gelmezmiş*. ama herkes sevdiğini gönlünde taşırmış üç kuruşluk telefonuyla beraber cebine atmazmış . ne günlermiş o günler.
cep telefonu diye bir ihtiyacın olmadığı, iletişimin daha zor ancak daha sağlıklı olduğu zamanlardır.
ilginç bir bilgidir, cep telefonu hayatımızda bu kadar yaygın değilken, bu kadar önemli yer kaplamazken, insanların iletişimleri, gitmeleri gelmeleri, ziyaretleri daha sıkmış. eğer doğru tabir olursa bu illet, olmazsa da bu alet hayatımızda yaygınlaştığından beri, her günü telefondan atılacak bir mesajla geçiştirmekte, ziyaretleri minimum düzeyde gerçekleştirmeyiz. şimdi, sizce hayatı bu kadar kolaylaştıran cep telefonu, iyi mi kötü mü?
cep telefonları yokken zaman daha yavaş akıyordu.biz telefonun esiri değildik, insanlar bizi her aradıklarında bulamıyorlardı yani rahattık.kolumuzda saat taşırdık. şimdi saatede ihtiyacımız kalmadı.şimdi insanlar bize tuvalette bile ulaşabiliyorlar.
