kişiden kişiye değişen, akıllarda şekillenen kavramdır. bazıları için sonsuz huzurluk, bazılarına göre refah, bazıları içinde bolluktur. cennete gitmenin bir sürü yolu olduğunun farkında olmak gerekir. örneğin;
hz. davut a.s allah'a sürekli yalvarır " allah'ım bana ahiretteki komşumu göster, tanıyayım " deyü. tabi peygamber olmasın sebebiyle yaratıcı duasını geri çevirmez ve vahi yollar. ey davut senin ahiretteki komşun felanca köydeki filanca kasaptır diye.
hz. davut hemen yola düşer ve kasabı bulur. kasaba girer " ey dost ben buralardan geçmekteyim, yarın gideceğim beni misafir eder misin?" diye sorar. kasap kalabileceğini ancak akşam dükkanı kapatana kadar oturmasını söyler. davut a.s adamı izler, allah demez, ibadet etmez, şükür etmez. hz. davut yavaş yavaş şüphelenir " nasıl olur da bu benim ahirette komşum olur " diye.
vel hasıl-ı kelam akşam olur, kasap dükkanı kapatır ve eve geçilir. kasap davut'u içeriye buyur eder ve bir köşeye oturmasını söyler. sonra eline bir bez parçası alır, tavana yakın bir yerden sıkıca korunan ve kıymetli bir kafes indirir. kafesin içerisinde artık erimiş bitmiş el kadar kalmış bir kadın bulunmaktadır. Adam o kadını temizlemeye başlar, temizledikten sonra bir şekilde besler. davut a.s sorar o nedir diye. adam " annem " cevabını verir. neden oraya kaldırıyorsun diye sorar davut a.s, adam "hayvanlar zarar vermesin" diye der. adama evli olup olmadığını soran davut a.s hayır cevabından sonra sebebini merak eder ve sorar. adam " eğer evlenseydim anneme bu kadar ilgi gösteremezdim " der. son olarak davut a.s " annene yemek verirken birşeyler mırıldanıyordu, ne diyordu " diye sorar.
adam hafiften gülümser ve " yaşlılık işte her akşam dua eder allah seni ahirette davut a.s komşu eylesin diye halbuki o koskoca peygamber " der. o anda davut a.s ayağa kalkar ve " ey insan oğlu annenin duası boşa değildir, ben davut peygamber ve müjdeler olsun ki sen benim ahirette ki komşumsun. " adam o anda ağlar ve iman eder.
