göreceliliğin varlığında boğulanmasından ötürü oluşan bir gerçektir. bir insanı düşünelim. hayatında üzüntünün, acının olmadığı bir insanı. bu adam mutluluk nedir, bilebilir mi? tam anlamıyla bilemez. yani cevabımız "hayır" olacaktır. peki hayatı acısıyla tatlısıyla yaşıyan bir kişi üzüldüğün de sevinmeyi bekler, umar ve sevinceğine inanır. bu doğrultuda sevindiğin de bizim nört insanımızın bilmediği bir şey gözlemleriz onda, mutluluğu. mutsuzluğun olmadığı bilinmediği bir diyarda mutlulukta yoktur.
tanrının varlığını kabullendiğinden bu yana insanlar şeytanın varlığına kabullenmiştir. bunun temel sebebi her şeyin bir antisinin -anti pek doğru bir nitelendirme olmamış olabilir- bulunmasındır. burdan çıkan sonuç, mutsuzluğun, üzüntünün, hayal kırıklığının olmadığı yerde bunların antileri de olmaz. o zaman bunlar olduğunda bunların antisininde olması gerekir. ki bu sonuç bizim düşüncelerimizede var olan cennet ve cehennem, demin ki aksiyomlarla çelişir. o düşünceler öyledir. bir çok örnek verilebilir. ve aksini iddia edecek az örnek verilebilir. neyse lan.
gelgelelim, şakirtlere. burdan çıkacak sonuç(1); şakirtler cennete gitmesi gerekir.
cennete gideceklerin duygularının olmaması sonucu çıkar, burdan. eğer duyguları varsa, acıda çekmeleri gerekir. cennette mutlu olacak ve acı çekmeyeceklerse, mutluluklarının bir anlamı olmaz. yani cehennemdeki kişiyle eşdeğerdir. hatta cehennemdeki daha üsttündür. mutluluk umulası, inanılası birşeydir. mutsuzlu ise değil. o zaman cennetteki kişi hep mutludur. acı çekmez, falan filan. cennetteki mutsuzluğu umar -acı çekmeyi, falan filan- mı? hayır. o zaman cennetteki umutsuzdur. hem de mutluluğu yoktur. mutsuz değildir, aslında mutlu değildir. demin mutlu dedik ama net olsun diye. temel olarak baktığımız da mutlu değildir. gelgelelim, cehennemdeki mutsuzdur, çünkü mutluluğuda bilir. ama mutlu biri mutsuzluğu düşünür mü? hayır. o zaman o mutsuzluğu bilmez. yani o duygusuz ibnenin tekidir. cehennemdeki değildir. cennetle cehennem kavramlarının anlam bakımından yer değiştirilmesi gerekir. şakirtlerin cennete gitmesinin gerekmesinin sebebide budur. onlarda duygusuz, ibnenin tekidirler.*
şakirt abilerimizin anlattığına göre sürekli namaz kılan insan cennete gider ve orada hurilerle birlikte olurmuş.
cehennemi de ateşten ibaret anlatırlar. kur'an'da geçen yanmaktır. sadece ateşten yanılmaz. buzdan da yanılır. yani cehennemin soğuk olma ihtimali var. ha bi de şu var tabii karikatürlerde cehennem de eli mızraklı, tepesi boynuzlu bi zebani, insanı kazan içinde kaynatırken tasvir edilir.
hangisi ne kadar doğrudur bilinmez lakin bugüne kadar gidip de gelen olmamıştır. yine kur'an'da cehenneme gidenlerin ateşi kendileriyle birlikte, yani dünyadaki amelleriyle götürcekleri söylenir. o gün gelene kadar bekleyip, görülmesi gerekendir.
insanların duygularını sömürüp tek tip insan modeli yaratmak isteyen zihniyetin cennet cehennem çarpıtmasında rolü tartışılamaz bir gerçektir ki gidip görmüşler midir ?
cennet ve cehennem dünya hayatının devamı niteliğinde olduğu için bu mantık çürür.
üstelik dünyada iken uyarılan insan için, içine düştüğü ateş içine düşen ateşten daha hafif kalabilir.
düşünsenizya; sizi yokluktan varlığa getiren, size seçme hakkı tanıyan ve sizi bir melekten daha fazla onurlandıran yaratıcı ve o yaratıcının size verdiği en büyük nimet olan akıl ile ben ne idüğü belirsiz bir kendiliğindenlikle ortaya çıkmış bir varlığım ve her şeyi madde ile açıklayabilecek bir maddeden ibaretim sadece savını öne sürsün. o kendisine üflenen ruh ile ruhunu inkar etsin.
demiyorum çok basitsiniz, demiyorum ki irade ile birlikte size fısılayanlarda yok her daim, demiyorum ki mutlak akılla idare edilecek bir dünya nefse yenik düşmekten beri olsun..
neyse; inanıyor(muş) gibi bir fantezi sonucunda da olsa böyle düşüncelere garkolmak kötü bir şey değil bir inançsız için;
cennete gidenin en büyük bahtiyarlığı yanılmamışım ve asla inanmakta tereddüt etmemişim ki allah varmış sevincidir;
inanmayanın ise en büyük hayal kırıklığı içine düştüğü ateş değil içine düşen ateştir!
cenneti, cehennemi, şakirtleri, bediüzzamanı, insanlığı, insan olmanın gereklerini, karakterli davranmanın meziyetlerini, yanlış anlamış kişi zırvasıdır,
ve vatanseverliğini haliyle diliyle yaşayışıyla ispat eden nur talebesi zübeyir gündüzalp in afyon müdafaasını okumasını nasihat edeceğim yazar saçmasıdır,
hala anlamıyorlarmı? başkasının inancına saldırarak herhangi birşey elde edemeyeceklerini,
inanıp inanmamalarının, inananlar için önemli olmadığını söylemek ama başkalarının inançlarına ne diye ikide bir dil uzattıklarını sormak istiyorum, dillerinden düşürmedikleri şakirtlerin vatanseverliğinin onda birine sahip olmayanların, şakirtlerin vatan severliğini sorgulamasını anlayamıyorum, devşirilmiş olduklarını göremeyen aşşağılıkların, yaptıklarının doğru olduğuna inandırılmış olduklarını görememelerinin sebebini kavrayamıyorum.
tanım; başlığı açan tarafından yanlış anlaşılmış olduğu aşikardır.
