Olay cennete gitmek değil, yaratıcının bizi sevmesi. Beni seviyorsa; tamu'nun en dibinde olsam ne gam. Bana insanlığı bahşetmiş, yetmez mi? Bir maceranın içindeyim ve seçimler yapıyorum. Gelecekten bihaberim ve yanlız değilim. Bundan güzel nimet mi olur? Ölüp cennete gitsem; sorsa yaradan başkaca ne istediğimi: ben tekrar bu macerayı yaşamak istiyorum, der ve yeniden bir hayat yaşamak isterdim. Kim bilir; belki de cennetteyim ve milyonlarca keredir bu böyle tekrarlanmış ve şimdiki hayatım dünya seyahatlerimden sadece biridir. Hükmüne kurban olduğum allah'ımın her şeye gücü yeter.
Düz mantık baktığınızda birçok şeyin yetmeyeceği durumdur, neresinden tutsanız başka bir şeyin çıktığı, şunu yaparsan gidersin bunu yaparsan gidemezsincilerin ortalıkta cirit attığı, sadece iyi insan olmanın yetmediği durumdur. Klasik bir metafor vardır, dünyaya zerre faydası olmamış adamın sırf inancı doğrultusunda cennetlik olduğuna inanması ve dünyayı değiştirmiş bir insanın sırf senin inandığın şeylere inanmıyor diye cehenneme gidecek olması. Sabah akşam içen ama karıncayı incitmemiş, herkese yardım etmiş bir insanın kimseye faydası dokunmayan paragöz ama içmeyen bir insana göre cehennemlik olarak düşünülmesi durumu. Uzar gider.
