inanan bir insan için cennet ve cehennem vardır. ayetlerle sabittir bu durum. ödülün veya cazanın nasıl olabileceği, şekli şemali tartışılabilir belki ama, eğer insan allah'ın varlığına ve birliğine iman etmişse cennetin ve cehennemin varlığına da iman etmiş demektir.
esas kolpa olan şu reenkarnasyon denen düşünce gibi geliyor bana mesela. sınırlı aklıyla şunu anlayabiliyor insan; tamam iyilik yapalım ve hiç bir karşılık beklemeyelim. iyi de, ya yapılan kötülükler? onlar cezasını/karşılığını nerede bulacak? herkesin güvendiği,inandığı beklediği ilahi adalet nasıl, nerede ve ne zaman tecelli edecek?
ne ala amk, habire git gel dunyaya.
Evet, öldükten sonra hayat vardır; fakat ilkel iddiacıların dediği gibi -başka bedenlere göçüş- şeklinde değil; Kuranın ilan ettiği gibi -müstakil diriliş- biçimindedir.
duygularının, düşüncelerinin, alışkanlıklarının, sözlerinin, eylemlerinin farkında olmalısın ki tekamülüne hizmet edebilesin. yoksa git gel dünyaya durmadan bir anlamı yok amk.
bu dünyadaki eylemlerimizle karma oluştururuz durmadan.
en basit şekliyle yargılarsan yargılanırsın, ne ekersen onu biçersin diyebiliriz karma için.
bu dünyanın geçici olduğunu, sınavını başarıyla geçebilmek için burada bulunduğunu, yapmış olduğun iyiliğin de kötülüğün de illa ki sana döndüğünü ve bundan kaçış olmadığını bildiğin sürece olman gereken şekli alır ruhun.
en sıradan haliyle, artık nefret edemez, kimsenin canını yakamazsın. bilirsin ki o yaktığın can seninkidir.
ve yine en anlaşılır şekilde anlatabilmek için soruyorum; siz hiç ruhen huzurlu bir kötülük sever gördünüz mü? para içinde yüzüyor olsa bile mutlu olamayan kötülük sever hiç görmediniz mi?
ve bol parası olmadığı halde, ruhen huzurlu, dingin birini gördünüz mü? her ne durumda olsa bile haline şükreden, hayrın da şerrin de yaradandan geldiğine inanıp, kendisini asla çözümsüzlüğün içinde bırakmayacağına kendi varlığından çok inanan birinin huzurunu gördünüzse, içinde cennetini yaratabileni görmüşsünüz demektir.
cennet diye bir yer vardır belki ama ben asıl cehennemin bu dünyada olduğuna inanıyorum. ektiklerimizi artık hemen biçmekteyiz. ama yaradanın istediği bizim mutsuz olmamız değil asla. hepimiz kendi tercihlerimizin bedelini ödüyoruz.
ve suçu yaradana atmakda bir beis görmüyoruz.
o bizim kendimizi yakmamızı istemiyor ki. kendisindeki şefkatin onda birini verdiği hangi anne, yavrusunun kendisini ateşe atmasından mutluluk duyabilir ki?
