estetik kaygılarını cami avlusuna kadar taşıyan, maksadı kendince ağladığım gözükmesin bühühü olan ama başına yarım olarak geçirdiği örtüyle insanın en sadık olması gereken yerlerden birinde kişilik olarak saçmalayan oksijen israfı bünye. ölüm varken bile yapmacık olabiliyorsa, hayat varken düşünemiyorum. düşünebilen bi hayvanım halbuki...
iki fatiha okumaktan aciz olan insanların, mezar üstüne çiçek bırakmasıyla eşdeğer samimiyetsizliktir.
mezarlığa girince başörtü takma olayına da hiç anlam veremiyorum. komik.
