ateşin düştüğü evlerdir. evlerde heleki genç ve trafik kazası gibi bir sebepten birisi öldüyse o ev kan ağlar. hayatın acımasız yüzü en köşede sırıtarak o insanları izliyordur. ağlamalar, sızlanmalar insanın içini acıtır.
ölüsünün ardından sakin sakin takılmak isteyen ailenin gelen bir akrabanın feveranı ile birden çığlık ve ağlama püskürtmesine dönen evidir. 'kardeşim ben o kadar ağlamadım, sen mandal olarak neden bu kadar feveran ettin' denilmesi hoş kaçmaz. bu gaza getirici mandal kişisinin yersiz ağıtı sonrası evde bulunan ve ağırlıklı kadınlardan oluşan grup öleni bahane ederek kendi dertlerine de delicesine ağlarlar. bir nevi fight clup terapisi mekanı oluverir ev.
Diğer ülkelerde , ölülerin gömülmeden önce toplu olarak muhafaza edildiği evler olarak bilinir. Bazılarında duruma göre ölü yakma fırınları bile bulunur.
aynı dertten muzdarip
ve aynı kentten yorulmuşuz
kuşlar uçuyor hayat ne garip
boşver sonra konuşuruz
giydiğim tüm ceketler vücudumu sardı
ceketlerin halini kimse sormadı
en sevdiğim halıya kahve damladı
bunları çabucak geçelim başka ne vardı
üstüme gelme artık benim
zaten koku çok ağır
güzel kesilmiş kenarlarımla beraber
mantarsız bi pizza gibiyim
sanki güneş burda hiç doğmamış gibi
herkes neden suskun sanki cenaze evi
beni üzme bak satarım kadıköydeki evi
gönlümü hoş tut hep burda bul beni
sözlerine sahip güzel bi yüzyüzeyken konuşuruz şarkıdır. sözler de kopipeyst diil alın teri ulan.
aynı dertten muzdarip
ve aynı kentten kovulmuşuz
kuşlar uçuyor hayat ne garip
boşver sonra konuşuruz
sanki güneş burada hiç doğmamış gibi
herkes neden suskun sanki cenaze evi
beni üzme satarım kadıköy'deki evi
gönlümü hoş tut hep buradan öp beni
üstüme gelme artık benim zaten koku çok ağır
güzel kesilmiş kenarlarımla beraber
mantarsız bir pizza gibiyim
söz - müzik: kaan boşnak
düzenleme: yüzyüzeyken konuşuruz
(birkaç yıl sonra utanılacak şarkılar ep, parça 3)
"güzel kesilmiş kenarlarıyla beraber, mantarsız bir pizza" olan kaan boşnak, yine yeni yeniden hüzünlü mü neşeli mi olduğunu belli olmayan bir
şarkıya imza atmıştır, kendisini burdan tebrik ediyorum. evdekilere selam. bu da belki dinlersiniz diye, ki dinleyin:
geldiğinde gitmeyen tipler vardır. evde olması gereken bir devri daim var. yani birileri geldiği zaman birilerinin kalkması lazım ki gelene yer açılsın. ama yok ! bazıları geliyor, oturuyor allah oturuyor. yav bi kalk, yeni gelenlere oturacak yer açılsın. ondan sonra yeni gelende kalkmıyor, bu sefer bütün salon, mutfak dolup taşıyor.
hatırlıyorum; samsun'da geçen bayram çok değerli bir aile büyüğümüz vefat etti. evi nasıl kalabalık, zaten adamın çevresi çok geniş. samsun büyükşehir belediye başkanı yusuf ziya falan da geldi. ev iyice doldu taştı ama gelen gitmiyor. yemekler, helvalar, meyve suları gelip gidiyor gelip gidiyor. en sonunda kuzenle ben olaya el attık, büyüklerden biriyle konuştuk. dedik "bu böyle olmayacak. eve bak, doldu taştı. hiç tanımadığımız adamlar var" dedik. en sonunda apaçi tipli kişilerde gelmeye başlayınca işin ciddi olduğunu herkes anladı ve kalabalık dağıldı.
yani bu kadar kalabalık olması da, ölen kişinin yakınının acısını taze tutuyor. bırakın acısını biraz da kendi yaşasın, kendi kendini iyileştirsin.
Şu an bulunduğum yerdir. Bu sabah itibariyle dedemi kanserden kaybettik. Kanser olduğu anlaşılana kadar çok sağlıklı bir adamdı ama takdiri ilahi.
Cenaze evlerine gelirsek ömrümde ilk kez bir cenaze evinde bulundum. Ben ağlayamadım ama ağlayan, dua eden bir kalabalık var.
Telefonlar, gelen giden hiç eksik olmuyor. Bazen derin bir sessizlik oluyor, bazen vefat eden kişiden bahsediliyor. Sözün kısası enteresan bir yer. Allah kimseyi düşürmesin.
Dedemi kaybettiğimiz için iki gündür bulunduğum yer. Yaşanabilecek en komik olaylardan biri yaşandı biraz önce. Yan sitede bir cenaze daha varmış. Apartman girişinde apartman görevlisine cenaze evi sorulur. Kalabalıkta bir grup insan cenaze evine girer. Çay ikramından sonra yanlış eve girdikleri anlaşılır. Baya komik bir andı.
