insanı hayattan soğutan durumdur. Gidip de bir süre kaldığım özellikle küçük yerlerde her gün yaşanan eylem. Genelde sabah bununla başlıyor. Din dong dön. Cenaze ilanı. Bilmem kim gillerden, annesi, babası, amcası, dayısı, kardeşi, eşi, çocuğu derken yedi göbek sülalesini sayıyorlar. Ben de bir taraftan vay be bir kişi daha gitti diyorum. Şimdi cenaze evinde durum nasıldır diye düşünüyorum. Bitmiyor art Arda cenaze ilanları. Ölümü bir yerden sonra normal karşılıyorsun. Tanımadığın insanlar. Zaten küçük yerlerdeki durgun yaşama daha da sofistike bir durum katıyor. Bitti mi bitmedi. Sonra öğleye doğru mevlüt ilanları. Ya hu sanki şehirdeki herkes etkinlik gibi buna katılıyor. Mevlüt yapıyorsan da şehre duyurmaya ne gerek var. Yakın eş dost akrabana mesaj at. işin nirvana kısmı üstüne bir de balık pazarına taze balık gelmiştir ilanıyla ben neredeyim, ne yapıyorum, burda yaşam nasıl diye sorgulama içerisine giriyorum.
