karanlık bir yoldu. zifiri bir karanlık. dapdar, upuzun, dikenli tellerle, sert duvarlarla çevrili. yılanlar vardı irili ufaklı. kara ağaçlar vardı yaprakları dökülmüş. sahte yüzler vardı, maskeli. katran gibi yapış yapış, kapkara çamurlar vardı bastığım yerlerde. bir de cam kırıkları, her bastığımda ayak tabanlarım gibi ruhumu da paramparça eden. açtı ruhum sevgiye. susuzluktan çatlamıştı dudaklarım. deli gibi üşüyordu tüm bedenim. hem cehennem sıcağını, hem kutup soğuğunu yaşıyordum tek bir bedende. kör karanlıkta yolumu bulmak için uzattığım kollarım dikenli tellere çarpıyordu. kanatıyordu yüreğimi. sahte ışıklar yüzünden böyle olmuştu. ışık sandığım bir sürü aldatmaca, bir sürü yalan sevda. ve ben sırf söz verdiğim için, onlara sadık kaldığım için seni geç farkettim belki de. ya da sen, ben tam 'olmadı, olmayacak' derken tünelin ucundaki o ışık oldun. seni farkettiğim an, o ufacık ışığını fark ettiğim an kamaştı gözlerim. o kadar muhtaçtım ki varlığına, koşarak geldim yanına. ben geldikçe ışık büyüdü. ışık büyüdükçe kayboldu yılanlar, cam kırıkları, dikenli teller. yüreğime açılan bütün gedikler kapandı. geleceğim gözlerimin önünde şekillendi sanki. bundan elli yıl sonrasını gördüm. bundan elli yıl sonra seni yanımda gördüm.
aslında bunların hepsini biliyorsun. ben söylesem de söylemesem de biliyorsun işte. kendim inanamazken böyle bir şeyin olacağına bana bu cesareti verdin. ben 'acaba?' derken sen tuttun elimden.
şimdi bu entryi yazdığım saati görünce kızacaksın yine bana biliyorum. 'yine uyumamışsın, alacağın olsun!' diye içerleneceksin. ama elimde değil. olmuyor. ben uyumak istesem de ruhum, tüm hücrelerim öyle bir seviyorlar, öyle bir özlüyorlar ki seni, gözlerimi kapasam da kalbimin deli çırpınışlarını duyuyorum. ateşimin yükseldiğini, uyurken bile yüzüme o aşıklara özgü şapşal ifadenin oturduğunu çok iyi biliyorum. sen yine de kızma bana. her gece olduğu gibi bu gece de senin için bir şeyler karalamak geldi içimden. ama bu sefer kağıda değil, buraya döktüm içimdekileri. herkes duysun istiyorum ne yaşadığımı, ne kadar mutlu olduğumu...
söyleyecek çok şey var, ama hiçbir şey anlatamıyorum sanırım. kelimeler bu kadar mı aciz kalır. ben ki duygularını, düşüncelerini kimsenin olamayacağı kadar net anlatabilen bir insanken seni anlatırken yetersiz kalıyorum her seferinde.
bu kadar az ve bu kadar çok şeyden sonra sana söyleyebileceğim bir tek şey var aslında:
kücükken hep anneme bana abi yapın diye aglardım ben. öyle boyle degil ama, bildigin aglardım. tıpkı "benim adım sevgi, ben kimseye kızamam ki" derken agladıgım gibi. icli icli.
sonra büyümeye basladım, kuzenlerim vardı, onlara abi dedim hep. ama yok, benim aradıgım abi boyle degildi, olmamalıydı. hayal dünyamda yasardım hep zaten, orada bir abi yarattım kendime. onunla konustum durdum. büyük kardes olmanın getirdigi zorlukları onunla atmaya ugrastım, daha cocuk sayılabilecek bir yasta yasadıgım tüm her seyi o sekilde unutmaya calıstım, sizofren olucaktım sırf bu yüzden, kıyısından dondum o derece*
biraz daha büyüdüm, hayal yetmedi artık. keske daha cok aglasaydım anneme dedim kimi zaman, sonra ben de güldüm kendime. sansıma küstüm en sonunda. vazgectim aramaktan da, abiden de...
büyük acılar yasamadım belki de, ama cok etkilendim her seyden. hassastım hep. kırılgandım, kırıldım yine. düştüm sandım, tutundum bir yere, kalkmaya ugrastım. yalpalandım biraz, daha sıkı tutundum, dikleştim sonunda.
her seyin sonunda donup baktıgımda gordum ki, cocukken "bana abi yapın" diye agladıgım abiyi bulmusum ben, zook demişim ona, ondan farketmemişim belki o ana kadar.
gece sesini duymadan uyuyamadığım, sabah sesini duymadan uyanamadığım, herkese gerim gerim gerinerek 'işte ulan!! hayatımın aşkı!!' diye bağırmak istediğim, ne zaman herhangi birine onu anlatmaya çalışsam her seferinde eksik kaldığım, aradaki mesafeye inat deli gibi sevdiğim, aşkı bambaşka bir boyutta yaşayan ve yaşatan, dünyanın en şanslı insanı olduğumu bana hissettiren, aşk.
dün gece radyoda yaşanan ufacık tartışmadan sonra çok çok fena takdirimi kazanmış yazardır. zaten severdim kendisini ama dün olanlar ayrı bir etki bırakmıştır üstümde. o değil de şu diyalog beni yerden yere vurur gülmekten;
mayıs ayının sonunda yüzlerce kırlangıçla birlikte yanına gidip kusana kadar içki içeceğim, french kiss yapacağım sevgili kardeşimdir. birlikte azad ederiz onları özgürlüğün şerefine. bekle beni, geleceğim...
'edirnelerden gelirken peynir getirmezsen şerefsizim öldürürüm seni!!' yazarı. ya da boşver peyniri falan kendin gelsen de olur. süper olur. şahane olur.
ekşi sözlükte geberesice romeo nickiyle yazarken cembsg imzalı entrylerinden bazılarını oraya taşıdığı için intihalle suçlanarak savunması bile alınmadan şutlanmış olan yazar. ekşi sanki yüksek öğretim kurumu ? yakında yazarlarına doçentlik ünvanı filan da verebilir.
yazar sayısı o kadar çok ki burunlaru gökyüzüne dayanıyor. bir zaman gelir oralarda kimseler kalmazsa bu havanız da kalmaz. düşmez kalkmaz bir allah.
üzülme sen canım kardeşim, uludağ ve özgürsözlük senin yerin her zaman.
gece 12'den sonra msn'den sacma sapan +18 tadinda yazilar yazan sapik. Yok bilmem seni istiyorum yok bilmem icime cekmek istiyorum falan.
Lan olm erkegim ben erkek !
kaşlarımı aldığımı bir yerinden uydurup beni top olmakla itham eden yazarcık. zannedersem kendi özelliklerini bana atfediyor zavallıcık. ve daha bir sürü cık. cık cık cık...
