cemal süreya’nın naşının haydarpaşa numune hastanesi’nin morgunda olduğunu duyunca hemen soluğu orada aldım. hatay lokantası’nın sahibi mehmet ali ışık, cemal süreya’nın amcasının iki çocuğu ve oğlu memo’dan başka kimse yoktu. oysa bir gün önce gece evinde telefonlara hep ben bakmıştım. herkes hoca’nın nerde olduğunu, paraya ihtiyacımız olup olmadığını sorup, mutlaka geleceğini söylemişti. ben numune hastanesi’nin morguna gittiğimde bir kalabalıkla karşılaşacağımı umut ediyordum. en azından bir 25-30 kişi oluruz diyordum ama saydığım insanlar dışında kimse yoktu. hatay lokantası’nın sahibi mehmet ali ışık, maddi olarak gereken her şeyi üstlendi.
cenaze arabası geldi. cenaze arabasına cemal süreya’yı koyacağız. çünkü cenaze bir gün sonra şişli camii’nden kaldırılacak. cenaze arabasına bindik. ben önde, cemal süreya’nın oğlu memo ve mehmet ali ışık arkada oturuyordu. şoförün numune hastanesi’nden çıktıktan sonra güzergahı belli: birinci köprüden, ankara asfaltından karşıya geçecek, bizi şişli’ye bırakacak. yol güzergahına girmeden önce, bir anda aklıma cemal süreya’nın bir dizesi geldi. o da şu; gömmeden önce biraz gezdirin beni… şoföre dedim ki:
- köprüye asfalttan gitmeyeceğiz,
- nerden gidelim abi, başka hangi yol var?
- harem’e gideceksin ama sahil yolundan gideceğiz!
- abi, işimiz var. daha başka cenazeler var, onları taşıyacağım.
adamı zar zor razı ettik. ve harem’e doğru yola çıktık. kız kulesi’nin önünden geçtik. cemal süreya demişti ya hani bir şiirinde;
“kız kulesinin düş getiren pay senetleri,
kısa günde kapış kapış gitti…”
cemal süreya’ya tarihi yarımadayı gösteriyorum. martıları, vapurları, kız kulesi’ni… üsküdar’a geldik. ve kuzguncuk’a doğru giderken dedim ki içimden; kuzguncuk’tan geçerken hemen orada bir kahve var. ve can yücel hep orada oturur. ister misin can yücel orada olsun… eğer can yücel oradaysa arabayı durdurtacağım ve diyeceğim ki:
hocam bak cemal süreya’yı gezdiriyoruz.
kuzguncuk’a geldik, kahveye baktım. can yücel yok! hemen içeriye doğru giren sokağa baktım, 70-80 metre ilerde can yücel elleri arkada yürüyordu. “hocaam! hocaam!” diye bağırdım. şoföre “dur!” dedim. “duramam abi, cenazelere yetişeceğim” dedi. durmadı… içimde uktedir. demek ki biz birkaç saniye önce gelsek, cemal süreya’yı taşıyan cenaze arabasının önünden can yücel geçecekti. hiç unutamam o anı…
sonrası ertesi gün, namaz için şişli camii’ne gittik. hocayı son yolculuğuna uğurlayacağız. çok enteresan bir şey oldu: hiç kimse bilmez bunu… bir kadın geldi; siyah şapkalı, siyah paltolu… çok şık ve çok güzel bir kadın… filmlerden çıkmış gelmiş gibi… cemal süreya’nın kız kardeşi perihan hanım gidip onunla bir şeyler konuştu. tanıyordu, dedim demek ki… acaba akrabası mıydı? gittim, sordum perihan hanıma… perihan hanım cevap verdi:
“suna o…” dedi.
suna, cemal süreya’nın ilk aşkı! ve hatta belki de ‘üvercinka’… cemal süreya üvercinka’nın kim olduğunu hiç söylemedi ya da bana söylemedi. ama onun suna’yı nasıl sevdiğini, suna’nın hayatındaki yerini çok iyi biliyorum. yıllardır hiç görüşmemişlerdi. ama suna kalktı, cemal süreya’nın son yolculuğunda onu yalnız bırakmadı, geldi… cemal süreya’nın naaşını aldık, şişli camii’nin önünden cenaze arabasına koyduk. hani o arabalarda cenaze kime aitse, ismi yazılı olan bir tabela vardır. bir baktım orada ‘cemal süreyya’ yazıyor, iki y’yle… tashih var!!! ya hoca gidiyor ve son tabelada tashih var! araba trafiğe çıktı, trafik sıkışık… ben gerideyim ama görüyorum bir kadın koşuyor tabelaya doğru… anladım durumu.. yetiş, yetiş, dedim… koştu, koştu… ve son anda bir kadın parmak uçlarıyla ikinci y’yi sildi… ve araba trafiğe öyle çıktı, cemal süreya uzaklaştı…
cemal süreya, “öyle çirkin isim mi olur?” dediği, hiç sevmediği kulaksız’daki, kulaksız mezarlığı’na gömüldü. hocam derdim ona önceden, sohbetlerimizde; “van gogh’u da oraya gömmek lazım.” gülerdik…
cemal süreya’nın bugüne kadar hiç kimseye anlatmadığım son yolculuğu kulaksız’da işte böyle bitti…
