aslında normal bir durumdur. ama şöyle bir durum var.o senin yakın arkadaşın olabilir ama sen onun yakın arkadaşı değilsindir. böylece kendi kendine gelin güvey olmak gibi malca ve boktan bir durum ile karşı karşıya kalmış olabilirsin.
öyle ki insanlar aynı ortamda bulunmak yada aynı şeyleri yapmaktan zevk aldığı yada yaptığı insanlar ile daha yakın olur.
yakın arkadas olunmaması gereken arkadaş modelidir .çünkü gerçek arkadaslar karşısındakini olduğu gibi kabul edendir,kendi düşüncesini ona benimsetmete çalışan değil.
cebren ve hile ile o ortamdan(cemaate gelmeyen kötü çocuklardan*) ayrılmak isteniyor da olabilir çocuk(cemaate düzenli giden iyi çocuk*) bu durumda. kendi insiyatifiyle böyle davranmayı seçerse yerim öyle arkadaşlığın ızdırabını.
sırf arkadasımı kırmamak için gittiğim bi cemaatti,namazımızı kıldık,sohbetler ettik,insanlar arınmış olarak gidiyordu.uyum sağlayabiliyordum ama; bir gün,komple konya'ya bi şeyh'in yanına gittik cami'de yattık sabah oldu,bir mürid birazdan şeyh gelecek kimse şeyhimizin gözüne bakmasın dedi noluyoruz lan dedim! şeyh geldi herkes el pence,kafaları öne eğik halde karşısında durdu,içimden çok şey geçti o an dedim bu adam tövbe haşa peygamber değil,neden böyle yapıyorlar diye düşündüm.adeta tapıyorlardı sanki.içeri girmedim dışarda bekledim... ve kendimi oraya ait hissetmedim.ben kulluğu rabbime yaparım dedim ertesi gün arkadasıma anlattım ve ayrıldım ordan,ertesi gün arkadasım da çıktı.ben bunu niye anlattım. **
