cemaatin, insanların kötü durumlarından faydalandığı aşinadır. parasız olan, memleketinden uzaktaki gençleri evlerine alıp, burslar verip karınlarını doyururlar. bu iyi bişeydir fakat, onlardan birşeyler beklerler. haklarımıdır, tartışılır. ee cebinde parası olmayan, ateist gençte, onları kullanıp yolunu bulmak istemektedir, oda haklıdır.
vardı böyle bir genç üniversitede; hem cemaat evinde kalıyor hem de viciye müşteri topluyordu belirli bi komisyon karşılığında. en sonunda evden çıkmaya karar verdi, sandık ki vicdanının sesine kulak verdi artık daha fazla iki yüzlülük yapamıyor filan. meğersem adam eve kız atamıyormuş diye yeni eve çıkmış... *
büyük ihtimalle rica minnet kalmıştır. bu arada, cemaatçilerin bu karşılıksız huşu içindeki iyilikseverliklerinin beklentisi 1-2 yıl sonra ortaya çıkar. ve o zaman ateist kişi, artık hümanistliğini de zorunlu olarak bir kenara bırakıp gerçek ateist oluverir. ee ne demişler şartlar kahramanı, katili, acımasızı, sevgisizi ortaya çıkarır. yoksa bu saydığım sıfatlarda ki kişiler şartları ortaya çıkarmaz.
