uçurtması tellere takılmışmıydı bilinmez ama bilindik acı bir gerçek var aslında onu biz öldürdük. Hemde gözlerinin içine baka baka, utanmadan, sıkılmadan...
Dün çatal kaşık fırlatan sanatçılarımız! linç girişimine sessiz kalan halkımız, doğduğu ülkeden koparmaya zorlayan devletimiz bugün her ne kadar pişman olsada, gitmişti artık ve dönmeyecekti bir daha.
O ülkesini, bizleri çok sevdi... Dinle sevgili ülkem dedi biz bilmedik dinlemeyi. Gözlerini, kaçak yaşadığı hayata ülkesinde yummayı bile çok gördük. Uçakla Anadolu nun üzerinden üzerinden geçerken yanındaki arkadaşına yaşlı gözlerle şu an tek isteğim ne biliyormusun? Şu uçağın düşmesi diyen Nazım gibi yok ettik onu bir sabah. Hadi, şimdi çalın oynayın, teklifler sunun meclise, mezarlarını yaşamaya çok gördüğünüz ülkelerine getirmek için. Sahip çıkın utanmadan, değerlerimiz diye bahsedin kovduğunuz insanlardan...
Şarkılarını söyleyin bağıra çağıra, şiirlerini sevdiğinize okuyun, kısa mesajla gönderin o akıl almaz dizeleri, havanız olsun.
Artık bir çiçeği koklarken ürpermek yok. gülmek, umut etmek, özlemek yada mektup beklemek gözleri yatırıp uzaklara...
"başkaldırıyorum" albümünü kaçak olarak temin eden kasetçiden aldığım an'dan bugüne kadar ve de ölene kadar dinlemekten hiç yorulmadım, yorulmuyorum ve yorulmayacağım.
ama ahmet kaya sadece dinlemek için yoktur, aynı zamanda anlamak içinde vardır. onu anlamak aslında dinlemekten daha zevklidir. çünkü dinlerken kendinizi rahatlatırsınız ama anlarken ülkenizin mutluluğunun hayalini görürsünüz.
itiraf etmek gerekirse, o kadar sevmemize ve anlamaya çalışmamıza rağmen biz bile onu hor kullandık zamanında. konserlerine sarhoş çıkıyor diye kızdık, ona vatan haini v.s. diyenlere çok da karşı durmadık, ve sonlara doğru da malum, yine sahip çıkmadık.
