erkeklerin yüz karası, baş belası olma potansiyeline sahip bir adamdır.
ben, kendimi bileli işime gelmeyen ne varsa hayatta çok da güzel yaparım bu işi arkadaş. hatta "beni ben yapan" yegâne şeyler listesinde başa koyarım bu şeyi ve hep "değerimi bilmeme" ve hatta "tekrar tekrar anlamama" sebep olmuştur bu durum. korkaklık mı? düşünmedim ama hiç bir zaman böyle de hissetmedim. kılıçlar bana doğrulduğunda bunu yapsaydım eğer bunun bir korkaklık olduğunu düşünebilirdim pekala ama ben hep birilerinin boynundan çekip gittim kılıcımı ve belki bundandır özgüvenim ile ilgili de en ufak bir sorun yaşamadım bu konu üzerine.
hiç bir zaman oturup da bir başkasına "ama ben onu çok sevmiştim" diyerek ağlamanızı engeller bunu yapabilmek,
kendinize "acaba kalsaydım" diye başlayıp da ağzınıza sıçacak sorular sormanızı engeller sonra,
hem hayatı yaşamanızı kolaylaştırır...
bir düşünün hayatınızda ne zaman sigaranızı dudaklarınızın arasına kıstırıp, ceketinizi alıp da gittiğinizde sonra çok, çok çok pişman oldunuz?
