can yücel'in william shakespeare'den yaptığı şiir adaptasyonu.
vazgeçtim bu dünyadan, dünyadan geçtim ama,
seni yalnız komak var, o koyuyor adama!
ne can baba ne şerif mardin bu mahalle baskısı
lafını ben uydurdum
sınıfsal altüst oluştan sosyal sürrealizme, etik
toplumculuktan nevrotizme
lazbiyenlikten lezbiyenliği kavram-karmaşa her bir
boku püsürü ben uydurdum
cennet cehennemin arka yüzüdür beyler bu şehre
elbette kürtler de gelecek!
atılan ok, söylenilen türkü, varılan allah korkmayın
bu ülke bölünmeyecek!
akşam olur olmaz şehrin ara sokaklarına dağılan
elleri sustalı bu piç sürüsü
ne yalan söyleyeyim laz kürt arnavut çerkez zaza
benim çocuklarım
ah, kırk bıçak darbesiyle cami avlusuna
devrilen bu piç kurusu
soysuzun biri değilse ihtimal benim gençliğimdir
belkim amına koyim!
sahi, ne zamandır ölene de öldürene de sala
okumuyor devletlü müezzin piçi
musalla taşında taştan bir karga küfürlerin hiçbiri
duyulmuyor allahtan
ah, kadehimde can yücel'in yaldızlı cehennemi,
yoksam ölmüş müyüm!
istanbul olanca ve oğlanca erguvanlarla mis gibi
cehennem hemi de intihar
cennetabat bir dua sevgi duvarı bir şiir öğrenmekle
meşgulüm bu ara
mis sokaktan kumkapı'ya ne kadar içim var hepsini
rakı diye fırlatıyorum
yaşarken ne çok küfredermişim hayata yaşamak
düğünmüş oysa
burda bile çöpçülerin elleriyle okşuyorum seni ey
güler ey orospum
gülümser ki senden gizli ara ara ziyaretime geliyor o
benim balat türküm
orda hiçbir tanrıya inanmayan bu alkolik moruk
kadınsız süklüm püklüm
burda tanrılara yarı küs bozuk bir şemsiye gibi
kapanıyor her günüm
ah, öldüm güya bari cehennemimde olsun kendi ağacımızla yanalım!
