"Vay babası! Bahsedilmemiş ha?..." dediklerim içinde bir numarayı hiç zorlanmadan alan ve en büyük hastalığımız olan.
Cehaleti kutsarız, çünkü bu toprakların adetindendir güçsüzü korumak, düşene bir tekme daha vurmamak. Belki safça bir refleks, ancak inanılmaz zararlı hale gelebiliyor bazı durumlarda. O durumlardan biri de bu, cehaletin kutsanması. Seçimlere ramak kala Türkiye'de meydanlarda yapılan konuşmalara kulak verdikçe anlarsınız; vatan-millet-bayrak-demokrasi suyuna temcit pilavı değil, cehalettir o kutsanan. tanıdık, bir o kadar güncel bir diyalog oyunu oynanır hep. Diyalog denince malum, 2 kişi gerek oyuna. Bir tarafta bilgisiz ve otoritesiz kişi duracak, biz ona "Cahil" diyeceğiz; diğer yanda da, hem bilgiye hem de otoriteye sahip olan, mâlumatfuruş. Gerisi hep aynı kalıp: Cahil soracak ki, Bilen yanıtlasın; Cahil yanılacak ki, Bilen düzeltsin. Biri olacak ki, öteki de vücut bulabilsin onun aynasında. Bilginin iktidarına ve iktidarın bilgisine sahip olanlar, Cahili içten içe hep çok severler bu yüzden.
Az çekmedi insan toplulukları bu alışkanlıktan. Arabeskin* yavşaklık olarak anılması da bundandır işte. Düşmüşlüğü, bitmişliği özümseten, cehaleti göklere çıkaran yapılar. Yerin dibine batsınlar.
