"bir kimse suçsuz insanlara, kendi çıkarı için veya sırf zevk olsun diye, maddi ve manevi yönden saldırıyorsa veya saldırılmasına sevinerek göz yumuyorsa o insan cahildir."
"eğitim, okumamış insanın üstündeki sis perdesinden kaynaklanan cesaret cahilliğini yıkar; fakat onun yerine kibir cahilliğini getirir. insan, gerçeği ancak zarar vermenin kötü bir şey olduğunu anladığında görebilecektir."
istanbulun en turistik yerlerinden birinde, Sultanahmet'te bombalar patlıyor, insanlar ölüyor ve bilin bakalım ne oluyor?
Yayın yasağı getiriliyor.
Paris patlamasında insanlar birlik oldu bizim acımız umursanmadı diyenler susuyor.
Sesini çıkaranların bir kısmının sesi kesiliyor, diğerleri de zaten kim ölmüş diye soruyor.
Patlamalarda onlarca insanin öldüğü, toplumun büyük bir kısmının bu olaylara sessiz kaldığı ve katillerin sorgulanmadığı bi Ortadoğu ülkesi olma yolunda hızla ilerleyen bir Türkiye var ortada.
Ülkenin doğusunda çocuklar ölüyor dediği için bi kadın terörist, kadının 2 dakika boyunca konuşmasına izin veren, ülkenin birliği bozulmasın, çocuklar ölmesin diyen bir sunucu da terör yandaşcısı olarak damgalanıyor, mahkemeye veriliyor ve sosyal medyada uğramadığı hakaret kalmıyor.
Göte göt diyemeyen, diyenin de yargılandığı bir memleketimiz var artık.
Telefonla bağlanan ve 2 dakika konuştu diye binler kadının bulunmasını ve yargılanmasını (?) istiyor. Binleri öldürenler umursanmıyor iki dakika sonra unutuluyor.
Neden ölmüş, kim yapmış, insanlar ölmesin, bombalar patlamasın çocuklar ölmesin diye soracaklarına, sorgulayacaklarına ölen kimmiş ki, bizden değilse iyi olmuş diyenler gittikçe çoğalıyor.
Kim hatırlıyor bugün Ankara'yı, Suruç'u, Roboski'yi, kim hatırlayacak yarın Sultanahmet'i?
Katliamlar unutuluyor, ölen insanlar hiç yokmuş gibi yaşamaya devam ediliyor.
Attığı takımın en güzel golünü saniyesine kadar hatırlayan, karşıt takımın yediği golleri yıllarca sayan, yapılan yolları, havalimanlarını unutmayan ve her fırsatta hatırlatan milletimiz her katliamı anında unutuyor, haksızlığa gözünü yumuyor.
Zararlar kendilerine dokunmadığında, güzellikler onlara yaramadığında yok sayan insanlardan oluşan bir toplum gelecekte ne kadar sağlıklı adımlar atabilir, insanlığa ne denli bi katkısı olabilir oturup düşünmeli ve sorgulamalı.
Bu insanlar cahil! okumamış! onda böyleyiz bu haldeyiz diyorsunuz ama cahil insan okumayan değil; görmeyen, duymayan, sesini çıkarmayan insandır. Cehalet unutmaktır.
Duvarda asılı diploma sizi ne cehaletten kurtarır ne de refaha ulaştırır. Cehaletten kurtulmadıkça da ne adalet gelir ülkeye ne barış ne de özgürlük.
kesinlikle bilgisizlik değildir. bunun üzerine şiir bile yazarım.
ne haberi var bu dünyadan geçen onca hayatın bugünden yani yaşamadılar mı diyeceğiz, saçma, peki ya biz, sözde yaşayanlar verdik mi hayatın hakkını çok biliyoruz ya sözde ama özde ne kadar uğraştık gökte olmayan galaksilerin peşinde.
bebekken mutluydum ben, ağlıyordum kaybettiğim kardeşlerime bu hiç olmadı zafer haykırışı ve sonra ölene kadar yaşadım en karanlık çağımı, sürekli bildiğimi sandığımları yuttum bedenimi ve ölünce öğrendim cehalet bilmemek değildi asla, arada kalmaktı.
Okula gitmek değil okulda eğitim yok , kitap okumalı düşünmeli ve sorgulamalı mantık yürüterek ve öğrenerek çözüm bulmalı bilgiyi bilgeleştirmeli ve sanata motive olmalı o zaman görür tüm gerçekleri eğitim içimizde başkası veremez.
milletimizin hiç kurtulamadığı virüstür.
tek başına cehalet değildir bu körlüğü yaratan.
ahlak ve bağnazlık da cehaleti körükler. bilgiye ulaşmanın bu kadar kolay olduğu bir zamanda keşke bu kadar olmasa dediğimiz şeydir.
umudu tüketir, hayalleri baltalar cehalet.
mallığı doğurur. düşünememeyi getirir. kim ne derse kabulünüz olur.
Daha az yanılgıya sebep olur.
Cehalet ile de olsa oturmuş bir dünya yapısı vardır. Bunu aşabilmiş insanlar tüm mantıklarına ve zekalarına rağmen çoğu konuda diğer insanlar gibi net ve kararlı olamazlar.
Cehalet kitap okurken ne okuyorsun sorusundan sonra neden okuyorsun demektir.
bunu diyen kişi büyük ihtimal cin ali serisinden sonra kitap okumadı ancak ders kitabı o da zoraki.
özellikle çalışma hayatında sıkça karşılaşılan sorun.
bir fabrikada çalışıyorsanız işçi kesim, bir şirkette müşteri temsilcisi iseniz müşteriler ve daha bir çok ortamda gözlenen insan tipi. çok var bu memlekette.
3 aydır maaşlarını alamayan bir fabrikada çalışan arkadaşımın babasına geçen gün bursa'da oyak renault ve tofaş işçilerinin başlattığı eylemden bahsettim, verdiği tepki "amk çocukları her ay maaşlarını alıp günde 8 saat çalışırlar hala isyan ederler" oldu.
oysa benim amacım "bak işçiler haklarını arıyor bir haksızlıkla karşı karşıya kaldıklarında seslerini yükseltebiliyor"u anlatabilmekti...
eski çalıştığım fabrikanın depo bölümünde depo sorumlusuyken depocuların sürekli kendilerini benimle bir tutup "biz koli taşırken sen neden gelmiyorsun koli taşımaya" diye sormalarını direkt es geçiyorum zaten. kaldı ki üstlerine vazife olmayan ekstra bir iş yaparken bile aynı tavırda olmaları sıkıntı. kendileri cahil diye herkesi öyle sanmaları enteresan.
şimdi de henüz başladığım işte müşteri ilişkileri yardımcısı pozisyonundayım ve günde en az 60-70 insanla iletişim halindeyim. ülke insanı ya çoktan vazgeçmiş bir şeylerden ya da gerçekten cahil olduğu için mutlu.
okumak, hakkını savunmak, haddini bilmek vs... bunları yapamıyorsak insanım diyebilir miyiz?
