herkesin birine söyleyebileceği sözdür. çünkü kimse kendini görmez cahil olan da cahil olduğunu inkar edebileceğine göre, herkesin vardır kendine göre bir mutluluğu
Kışın balkonlar ölür. Bir kuşun kanadı kırılırsa diğer kuşlar buna üzülür. Kafamı kaldırırsam önümü göremem. Karşında durmak ya da karşıya bakmak beni zarara sokar. Başkasında seni bulsam seninle sayılabilirim. Başkasında beni bulsan ona bunu söylemezsin. Başkası beni bulsa, gözlerimi sevmez. Başkaları bazen öyle bambaşka olur ki, aklın almaz. Dua etsem gelmezsin. "Artık" radikal ve kararlı bir düşünceyi çağrıştırır. Nostaljik tarafı vardır. Pişmanlık tarafı vardır. Bazen hiç bilmemek çok daha iyidir.
Öğrenmeye,araştırmaya başlayan insan bir süre sonra önce kendi hayatını,sonra başkalarının hayatlarını sorgulamaya başlar.Neden,niçin'lerle devam eden araştırmalar,marjinal hayatlara okumak,seyretmek yoluyla dahil olmak bir süre sonra insanı,herşeyin anlamsız,adaletsiz olduğunu düşündürür. böylece mutsuzluk serüvenimiz başlamış olur.
körü körüne cehalet mutluluk değildir. tamamen cahil bir insan nasıl mutlu olsun ki? mutluluk cahiliyetin saflığındadır , yobazlıkta değil vurdumduymazlıktadır mutluluk. rahat olucaksın bir kere, mutluluk ; biraz iyimserlik yerinde karamsarlıkla gelir. tamamen "iyi düşün iyi olsun" mantığıyla değil " en kötüsüne hazır ol sonunda yıkılma" mantığıyla düşüneceksin. ama " off böyle olcak kesin, yandım" diye değil.
daha bugün okudum bu sözü. kim söyledi nerde ne için söyledi bilmiyorum. ama şöyle ki çok doğru bir önermedir. çünkü bir şeyi/ şeyleri bilmemek demek demek onun hakkında düşünmemek demek dolayısıyla onu kendine dert etmemek/edememek demek e haliyle bildiklerinle mutlu mesut yaşamak demek. ne acı ki en kötüsü de bunu mutluluk zannetmek.
bir bilgeye sormuşlar 'en mutlu insan kimdir' diye. işte o dağdaki çobandır demiş.
neden diye sormuşlar. çünkü demiş, insan bildikleriyle yaşar, onun bildikleri koyunları ve çevresiyle sınırlı, kendisini mutsuz edecek veya kafasını karıştıracak fazla bir bilgiye sahip değil.
cahil insan bilgisiz insandır ve bildiği sınırlıdır. o sınırlar içinde mutludur. bilgi genişledikçe beyin çalıştırır kendini, düşünmek, anlamak, araştırmak gerekir. olması gereken değil tabi ama doğru bir cümledir. keza bkz. türkiye cumhuriyeti.
her cehaletin bir bedeli olduğu gerçeğine dayanaraktan diyorum ki her cahil cehaletinin bedelini öderken kesin mutsuzdur.
dolayısıyla bu önerme yanlıştır. insanın olduğu her yerde ve durumda ebedi mutluluk zaten sözkonusu değildir. bari bilen ol ki cahil gibi hemçaresiz hem mutsuz olmayasın.
doğru bir önermedir,
zulmü, ölümü, hayal kırıklığını, bilmeyen bir çocuk, mutludur elindeki bez bebeğiyle, mutludur annesinin ellerinde, cahildir henüz ne var ki çok sürmez.
bir zamanlar her gece dua eden genelde insanları seven mutsuz olmak için bir sebebi olmayan ben -kendi cehaletimi bir nebze aştıktan soru sormaya başladıktan, okuduktan sonra- artık o saf inanca sahip değilim. mutlu olmak için bir nedenim yok.
cahil insan karkı karşıya bulunduğu tehlikenin boyutlarını göremeyeceğinden doğru bir önermedir. cahil insan dış dünyadaki olguları fenomenleri keskin sınırlarla kategorize eder. iyi tam iyidir kötü kesinlikle kötüdür. hayat siyah beyazdır ona göre gri yoktur. bu yüzden o hayatta herşeyi çözdüğüne inanır.
