erdem de cehalettir! okuma-yazma bilmemek için her şeyimden vazgeçebilirdim. bir hikayenin gerçekliği yüzünden, bir şeyleri irdeleyip de kendim dışında herkes ve her şey olmamdan dolayı, cahil kalmak için, o erdemli halimle kalmak için her şeyden vazgeçebilirdim.
sol kolumu satırın üzerine koyup da, cehalet karşılığında diyet olarak bırakabilirdim. oysa şimdi, beynim bir atom reaktörü gibi çalışıyor. her şeyi düşünmek için gelmişim bu dünyaya. hayatlara girip çıkıyorum. orgazm olmuyor hiçbir ruh. işlevselliğim, bir penisten daha berbat. oysa, bir penisle aynı maddeden yapılmışım ben. o da sinirden yapılmış. ben de. benziyoruz birbirimize. ikimizi de okşadıklarında kibirleniyoruz. haksız bir büyüme gösteriyoruz. okşanmaya devam edildiğimizde ise, boşalıp, üzerini batırıyoruz bizi okşayanların.
erdemimi arıyorum ben. yazarak, konuşarak beynimdeki tüm bilgieri, tüm öğrendiklerimi unutmak için çabalıyorum. zihinsel ölüm'üm gerçekleşsin diye, zihinsel ölüm'üm uğrunda düşünüyoreum sadece. düşüncelerim, hayalden ibaret. tüm yeteneklerimi ve becerilerimi köreltmek için, sadece bekliyorum. bir heykel gibi. sanat eseriyim ben. sanatçım kendimim. sanat eserim ise ben.
altı küsür milyar insan içerisinde dolaşan, kanlı, canlı bir sanat eseriyim. alışmış ama budala bedenler ruhsuz eserleri sanat eseri olarak görmeyi. kimin umrunda, benim sanatsal ruhum? picasso'nun eserlerindeki yüzlere benzer yüzler çizdiğim gün, kendi kanımla kendi bedenime, belki öğrenilir, hissedilir sanatsal ruhum.
sürekli çocukluğunu özleyen kişileri gördükçe akla gelendir.
yahu bir insan geçmişi neden hep iyi hatırlar anlamamki. bir çocuğun algısına sahip olup toprağın altına gömülmek hoşlarına gidiyor. bunları özgür bıraksan yine köleliği seçerler. hani şu stalin'in tavuğu gibi, özgürlükten kaçış gibi.
