Bu yaziyi yazmak zorundayim. Icinde yasadigim topluma öfkeliyim. Isterseniz okuyun, istemezseniz de okuyun. Belki bir feyzle CAGDASLIKtan kurtulursunuz.
Vira Bismillah !
Trenler. Hani su raylarin üzerinde mechule yol degilde ray alan demir yiginlari. Iclerinde ise diski ve kan torbalari. Yakin zamandir bu demir yiginlarini kullanarak ise gidip geliyorum. Her sabah ve Her aksam üstü. Demir yiginlarinin durdugu duraga Istasyon diyorlar, bense Hurdalik. Bir hurdaliktan bir baska hurdaliga sürüler halinde ilerleyen kan torbalari..
Sözü dolandirmayi sevmem oldum olasi. Konuya ICE hiziyla daliyoruz. Emniyet kemerini takmak yasaktir ! Ola ki yaziyi okudugunuz sirada sarsinti yasar, kafanizi bir yerlere carpar ve CAGDASLIKtan cikarsiniz. Tek temennim budur.
Her sabah oldugu gibi son durak olan Hurdalikta indim. Merdivenler, sabah telasiyla etrafimda cildirmiscasina bir yerlere yetismek isteyen insanlara aldirmadan tüm sakinligimle ilerledim. Firindan yiyecek almak icin kuyruga giren insanlara baktim. Kitliktan cikmis ac gözlü insanlar. Ekmegini Seytanlarla yiyenler! ve bir sey daha vardi gördügüm; firinin yani basindaki kaldirima oturmus ve muhtemelen geceyi de orada gecirmis bir adam. Insanlardan utaniyordu belli ki. Yüzünü hekim maskesiyle gizlemesi bundandi. Fark edilmemek icin montunun kapsonunu kafasina gecirmisti. Bir bukalemun olmak tek cözümdü.
Gövdeleri bir kac bin ton agirlinda ama hala gözleri ac insanlarin ekmek kuyrugunda bekledim. Birkac cesit ekmek aldim. Bir de kahve. Oturan maskeli adamin yanina biraktim. Benim seslenmem üzerine aramizda söyle bir diyalog gecti:
-Arkadasim, bunlar senin icin.
+Tesekkürler.
-Önemli degil.
Kahvesine bakan maskeli adam, maskesini indirdi ve sözlerine söyle devam etti..
+Ben hasta degilim. Korkma!
-Korkmam ben.
+Bu kahve cok, hepsini tek basima icemem. Gitme kal, birlikte icelim. Biraz sen, biraz ben.
Bu cümleyi duydum ve zaten bu aralar aklimin odalarinda olan artici sarsintilardan richterin bile ölcemedigi bir deprem yasadim. Bilmiyorum ne zamandan beri ac. Hissedemem ne kadar üsüdügünü. Bir sicak kahveye ne kadar ihtiyaci oldugunu. Kac zamandir sokakta geceledigini. Daha bilmedigim cok sey var ama bildigim tek bir sey var ki. Bu ac ve acikta olan adamin gözünün tok olugudur ve ona verileni bile paylasacak kadar insan olusudur. Tüm insanlara insanlik dersi verisidir.
Trene yetismem gerekiyor yarin tekrar görüsürüz ve birlikte iceriz kahvelerimizi kim bilir, dedim. Sanki Evinden misafirini ugurlarmis gibi Istasyonun en kuytu kösesinden beni ugurladi.
Tekrar kan torbalarinin icindeyim. Ellerinde son model cep telefonlari olan kan torbalari. Markali kiyafetleri olan kan torbalari. Insanlarin icinde yemek yiyen kan torbalari. Yürüdüklerinde baslari gökte olan süslü kan torbalari. Her an giybette olan kan torbalari. Allahi düsündüm. Insanlara mühlet verdigini. Kiyameti düsündüm. Cehennemi, Cenneti, geceyi, gündüzü.. o kadar cok sey düsündüm ki.. düsünemez oldum..
CAGDASlik denen zimbirti biz insanlari birer robot haline getirdi. Insanlik artik yok. Tükettik neslini. Ölüm bile geldiginde yan komsumuzun aylar sonra haberini aldigi CAGDASLIK var artik. Insanlar acken sabahlara kadar alem yapan CAGDASlarla dolu Dünyamiz. Bu basariya ulasmamizda katkisi olan herkesi tebrik ederim !
(Bu yazi yapilmis iyilikle benlik tatmini icin yazilmamistir.) Vesselam..
Karar ver insan misin kan torbasimi ?
Bana ÇAĞDIŞI diyorlarmış.
Ne büyük onur !
Ben bu çağın dışında kalmayayım da, iÇiNDEMi BOĞULAYIM?
