daha önce kafamda az çok şekillenmiş düşüncenin, çocuk parkına gidip gözlem yaptığım zaman iyice oturması sonucu ortaya çıkan durum.
özellikle şu sarışın kız çocukları yok mu, ne fena şey oluyor onlar. daha küçüklükten belli ediyorlar çirkefliklerini.
dört kız hamak gibisinden bir oyuncakta oturmuş, iki kız da dışarıdan onları sallıyor. sallanma bitiyor. iki tanesi gidiyor. sonra içlerinden biri diyor ki gidip başka arkadaşlar bulalım. bulup getiriyorlar birkaç tane daha çocuk. sallanma sırası dışarıdan sallayan iki kızda. yeni gelenler biraz daha küçükçe olduğu ve zaten yeni geldikleri için onlar da ilk olarak hamağa geçiyorlar. az önce sallanmış olan iki kızın kalkıp sallaması gerekiyor. sallayanlardan biri bunu dile getiriyor, bir tanesi söylenilenin haklı olduğunu idrak ederek kalkmaya yelteniyor; ama o sarışın çirkef çocuk ''ya ben sizden küçüğüm'' diye çemkiriyor ve kalkmıyor. mızıkçılık yapma falan diyorlar ama velet iplemiyor bile. diyaloglarını dikkatle dinledim o sallayanlar 10, kalkmayan ise 8 yaşındaymış. anlamıyorum bu güven, öz güven nereden geliyor? nasıl diğer çocukları umursamıyor, onlara kendisi kadar değer veremiyor.. bilmiyorum, bunun çocuklukla bir ilgisi yok; çünkü her çocuk böyle değil.
aslında başka şeyler anlatmak istiyordum bu olayı anlatınca unuttum. sesi soluğu çıkmayan, kuzu gibi çocuklar varken, her şeye bağırış çağırış kopartan, gürültücü ve üstelik kötü huylu veletleri sevmek ne mümkün, fikri üzerinden gidecektim belki de..
sonuç olarak vallahi sevmiyorum ben bu sarışınları, cazgırları, çocuk da olsa hak gözetmeyenleri. bak kumrallar candır; ama sarışınlar yılan yılan.
