işte tchaikovsky'nin tüm zamanların en acılı eseri. anna karenina dahilinde birçok eski yapımda kullanılarak belleklere yerleşen bu melodi, söylenenler doğruysa gerçekten de bestecinin hayatında acılı bir zamana rastlar. şöyle ki, çaykovski, her ne kadar eşcinsel olduğu söylemleriyle karşı karşıya kalsa da, parasız kalıp beste yapamadığı bir dönemde kendisine para karşılığı müzikal hazzı için beste yapması önerisini getiren madame von meck'le girdiği platonik ilişki, yıllar önce hayat ansiklopedisi'nin de yazdığı üzere şöyle gelişecektir:
"ünlü rus besteci çaykovski, hayatı boyunca yalnız 2 şeye bağlanmıştı: müzik ve yüzünü hiç görmediği sevgilisi madame von meck'ten aldığı mektuplar. çaykovski, cenevre'de tedavideyken bu esrarengiz kadınla mektuplaşmaya başlamıştı. madame von meck, tatlı mektuplarıyla bestecinin maneviyatını düzeltmesi yanı sıra, kendisine ayrıca para da göndererek onu maddi bakımdan destekliyordu. yalnız bir şartı vardı: birbirlerini hiç görmeyecekler, birbirleri hakkında başkalarından da bilgi edinmeye kalkışmayacaklardı.
fakat günün birinde madame von meck'ten gelen bir mektup bestecinin hayatını bir anda yıkıverdi. kadın artık onunla mektuplaşmak istemediğini yazmıştı "ara sıra beni hatırla" diyordu. çaykovski çılgına dönmüştü...hayatında sevgiyle bağlandığı tek insan ona bunu nasıl yapabilirdi! kağıda kaleme sarıldı, madame von meck'e un bir mektup yazdı. maddi yardıma ihtiyacı kalmamıştı, fakat onun mektupları olmazsa yaşayamayacaktı. çaykovski'nin bu uzun mektubuna madame von meck'in bir komşusu yanıt verdi. herşey bitmişti artık. kadın yazı yazamayacak kadar hasta ve yorgundu.
çaykovski yeni bir eser bestelemeye koyuldu. 6. senfonisini besteliyordu. ölmüş bir dostluğa veda şarkısıydı bu. melodileri o kadar acıklıydı ki, besteci bile üzerinde çalışırken zaman zaman gözyaşlarını tutamıyordu. bu esere hiç kullanılmamış yeni bir ad bulmalıydı: bestecinin çektiği dayanılmaz ızdırabı tek kelimeyle anlatacak bir ad. "trajik senfoni" veyahut "gözyaşları senfonisi". kardeşi, bestecinin imdadına yetişti. esere pathetique (acıklı) senfoni adını koydu. çaykovski son eserini bitirdikten sonra hayata gözlerini yummuş, ölümünden 2 hafta sonra eser, dinleyicilerle buluşmuştur". (ulan hatrımda kalan hikaye bu değildi, yanlış kaynak).
30 saniyede kısa edit: kadın duldu, bir kızı vardı, çaykovski karısından ayrı yaşıyordu. bir kere arabayla yolda karşılaşmışlar, çaykovski dönüp bakmamış, kadın yaşlanıp hastalanmış, çaykovski de kolera salgını başgösteren moskova'da mikroplu su içip ölmüş. rezil ettik bütün olayı allah cezamı versin.
Peter Ilyich Tchaikovsky'nin 6 numaralı senfonisinin adıdır. bestecinin intihar etmeden hemen önce yazdığı son eserdir ve onun dünyaya vedası niteliğini taşır. müzikal form bakimindan kusursuzlugu yakaladigi gibi, duygusal bakimdan muzik tarihinde yazilmis en dokunakli, ice isleyen, dinledikten sonra insanda cok buyuk bir agirlik hissettiren, etkili bir saheserdir.
4 bölümden oluşan senfoninin ilk bölümü, acı bir hikayeye dinleyeni hazırlayan bir fagot solo ile başlar. ardından telaşlı ve endişeli bir ruh halindeki ana tema başlar, bunu tüm orkestrasnın duyurduğu asabi bir parlama izler, fakat hemen sular geriye çekilir ve ardından belki de tüm insanlık tarihinin en dokunaklı melodisi kemanlardan duyulur...ama ani bir patlama, tchaikovskynin panik-atağını temsil eder ve dinleyeni korkutur. bunu, yaşamın biz insanlara çıkardığı kimi korkunç deneyimlere karşı sunulan bir isyan patlaması izler, ancak 1. bölüm bir boyun eğiş ile sona erer.
ikinci bölüm, bir valstir, gözyaşları dökmüş bir adamın sevdiği bir kadın tarafından teselli edilmesini anlatır sanki. o, artık gözyaşları arasından gülümsüyor... bu bölümde buruk bir mutluluk vardır.
üçüncü bölüm, hayat doludur, pozitif enerjinin patlaması yaşanır: bestecinin kariyeri boyunca elde ettiği başarıların panoramik görüntüleri gözümüzün önünden geçmektedir. engellenemez bir coşku, taşkınlık ve heyecan!
tchaikovsky 4. ve 5. senfonilerini coşkulu bir finalle ve görkemli bir biçimde sonlandırmışken, bu senfoninin son bölümü hiç de mutluluk verici olmayacağı gibi, büyük bir hayalkırıklığı ile başlar. bir çöküş... ancak, ikinci bir melodi, dinleyen şu sözleri aktarmaktadır sanki: "herşey daha güzel olabilirdi, mutlu olunabilirdi". nostalji ve artık gerçekleşme umudu içermeyen hayaller. fakat hayır! hayalkırıklığı temsil eden tema "ben buradayım!" der... ve böylece o, hayatı boyunca koparmadığı kadar büyük bir isyan çığlığını, belki tüm acı çeken insanlar adına koparır, feryad eder. ama....faydası yok.. sürdinli yaylı çalgılar (sanki artık sesi kısılmış bir adamın son sözleridir bunlar) acı sonu ilan eder, artık içe kapanmaktan başka yapacak birşey yok... son nefesi vermek. adil olmayan bir dünya için savaşmak üzere kalbin atmayı bırakışı...doğumdan önceki karanlığa geri dönmek......
4. bölümün sonlarına doğru, çello ve kontrabaslar tchaikovsky'nin son nefesini betimler. hatta bas grubunun birlikte yaptığı "sforzando"* iki nota vardır ki; tchaikovsky'nin son kalp atışlarını temsil eder.
