duvarlardan geçerken özele, mahreme dikkat etmeden evlere dalan bir kardeşimizdi. bu çizgi filmin müzikleri çok huzur vericiydi, uyurdum bunu izlerken.
kendisi her ne kadar dost canlısı, sevgi yumağı olsa da; eski versiyonlarında (amcalarının olmadığı) her yanına yaklaştığı insanı önce bir korkudan sıçırtırdı.
çocukken yok yere sinirlendirirdi bu lavuk beni. ulan hırbo, kimse senle arkadaş olmak istemiyor daha neyin peşindesin sen?
100 küsur bölüm ona buna arkadaş ayağıyla yaklaşıp korkuttun insanları. hele arkadaş olmaya çalıştığı eleman korkup kaçtıktan sonra hüzünlü bir müzik girerdi ki sanki bana kabir ızdırabı amk.
