Bir gün gelir, 'Tanrım' diyemezsin artık.
Toptan bir temizlik zamanıdır.
Artık 'Sevgilim!' diyemeyeceğin bir gün.
Çünkü boşunalığı kanıtlanmıştır aşkın.
Ve gözlerden yaş akmaz.
Ve ancak kaba işlere yarar eller.
Ve kuruyup kalır yürek.
Kadınlar boşuna çalarlar kapını, açmazsın.
Tek başınasındır, ışıklar söndürülmüş
ve karanlıkta parlar kocaman gözlerin.
Belli ki acı çekmeyi bilmiyorsundur artık.
Ve hiçbir şey istemiyorsundur dostlarından.
Kimin umurunda yaşlanmak, yaşlılık nedir ki?
dünyayı taşıyor omuzların
ve bir çocuğun elinden daha hafif dünya.
Savaşlar, kıtlıklar evlerde aile kavgaları
hayatın sürüp gittiğini kanıtlıyor
ve kimsenin özgür olamayacağını.
Bu gösteriyi acımasız bulanlar (o yufka
yürekliler)
ölmeyi yeğ tutacaklardır.
Bir gün gelir ölüm de işe yaramaz.
Bir gün gelir bir komut olur yaşamak.
Yalnızca yaşamak, hiç kaçış olmadan.
Çağdaş Brezilya'nın en yetkin şairi olarak değerlendirilen ve 20. Yüzyıl Brezilya şiirini temelinden etkilemiş şair, edebiyat eleştirmeni ve gazeteci Carlos Drummond de Andrade 31 Ekim 1902'te küçük bir madenci kasabası olan Itabira'da (Brezilya) doğdu, 17 Ağustos 1987'de Rio de Janeiro'da yaşamını yitirdi. 1925'te Belo Horizonte Eczacılık ve Odontoloji Okulu'nu bitirerek eczacı oldu ama sanatçılığı seçti. Brezilya Modernistleri denilen harekette yer aldı, Revista (Eleştiri) dergisinin kurucuları arasındadır. Brezilya kent insanını ve bu kentli insanların özgürlük ve saygınlık mücadelesi ile kırsal kesimden kente göçenlerin düş kırıklıklarını ve kapana kısılmış, anlamsız tekdüze yaşamlarını dile getiren şiirler yazdı, çok sayıda çeviriler yaptı.
