1873-1952 arasında yaşamış italyan diplomat ve devlet adamı. kont idi. Faşistlerin iktidarda olduğu dönemde sürgünde yaşamış, 2. Dünya Savaşı sonrasında italya'nın uluslararası ilişkilerinde belirleyici rol oynamıştır.
Sforza 1896'da dışişleri bakanlığına girdi. Kahire, Paris, istanbul, Pekin, Bükreş, Madrid, Londra ve Belgrad'da bulundu. 1919-20'de dışişleri bakanlığı müsteşarı, 1920-21'de dışişleri bakanı oldu. Bu görevi sırasında Yugoslavya ile Rapallo Antlaşması (kasım 1920) görüşmelerini yönetti. Şubat 1922'de Fransa'ya elçi atandı.
Dokuz ay sonra, Benito Mussolini yönetiminde çalışmayı reddederek istifasını verdi. Yirmi yıla yakın süre yurtdışında kaldı. 1939'a değin Belçika'da, 1940'tan sonra da ABD'de öğretim görevlisi ve siyaset yorumcusu olarak çalıştı. 1943'te italya'ya döndü, kabinede çeşitli görevler aldı. 1946'da Cumhuriyetçilerin adayı olarak kurucu meclise seçildi. 1947'de Alcide De Gasperi'nin hükümetinde dışişleri bakanı oldu. Temmuz 1951'de sağlığının bozulması nedeniyle istifa edene değin bu görevini sürdürdü. italya'nın barış antlaşmasını onaylamasında ve Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu ile NATO'ya katılmasında Sforza'nın etkisi belirleyici oldu.
bizim tarihimiz açısından önemi ise mondros mütarekesi'ni izleyen dönemde istanbul'da da bulunması ve ege bölgesi'nin devletine söz verildiği halde büyük ölçüde yunanlılara verilmesi üzerine yönü değişen italyan politikalarının takibini yapmasıdır. hatta bu kapsamda o esnada istanbul'da bulunan mustafa kemal paşa ile de temasa geçtiği ve bir nevi "arkanızdayız" imaları da yaptığı, ancak bu dostane yaklaşımın altında ne yattığı konusunda şüphelenen paşadan kayda değer bir karşılık bulamadığı (detay için (bkz: altı ay)) nakledilmektedir.
