çocuk iken bu soruya cevap bulmak ne kadar kolay ve naifti, sokakta veya ev içinde oyun oynarken fiziksel bir can yanma olayı olduğundan, annemize, babamıza, veya kardeşimize, abimize vs koşardık. hiç olmadı sevdiğimiz bir öğretmenimize mesela. şimdi ise buna, her ne kadar erkek adam güçlüdür oğlum anlayışının içinde olduğumuzu bilsekte, o bok olası büyümenin getirdiği, ruhi, duygu durumunu tetikleyen, her şeyi olmasa bile, dert edilmeyecek şeylerin bile zihne girdiği, insanlar arası küçük hesaplaşmaların olduğu, egoistçe hep ben mutlu olmalıyım düşüncesinin ters tepmesi sonucu, içimizin, canımızın yanmalarıyla uğraşıyoruz. kime gitsek herkes farklı bir şey söyleyecek çünkü. herkes kendine göre doğru düşüncesini empoze ettirecek. şöyle yap, böyle yap, şöyle yapma, böyle yapma vs gibi. onun için en iyisi kimseye gitmemek aslında. analizinizi yine insanlar üzerinden yapın. ama kendi içinizden değerlendirmeyi de unutmayın.
canımız yana kime gideriz ki. öyle bir devir de yaşıyoruz ki, canımız yanıp, birine gidip anlatınca canımız yandığımız için suçlu olan biz oluyoruz genelde. selam verip borçlu çıkıyoruz. herkesin çok af edersiniz o sokuk öz güven sandığınız, ama hiçbir halt olmayan bilmişliklerden nefret ediyorum. onun için dostlukları sağlam tutmak gerekir. sizi pohpohlasınlar demiyorum kesinlikle ama derdinizi can kulağı ile dinleyecek birilerine gidin. neden takmayacağınızı söylemeden, başınızdan atmak için takmak ya geçer diyenlere değil yani. onun için eğer anneniz ve babanız ile aranız iyiyse gidin onlara sarılın bence. en candan sevgi onlar da. derdimiz sevgi ise tabii.
Gamsız bir erkek olarak PlayStation kafeye gidebilirim. Dünya yıkılsa da o pes atılmalı. Ha canımı yakan da gelse süper olur. Bi güzel hıncımı alırım. Misss.
