canım sıkkınken genellikle ne yaparsam yapayım geçmez. üstelik de bu ruh hali günün erken saatlerinde musallat olduysa, gün boyu hem duygusal hem de fiziksel aşırı bir hareketlenme ve ekşi bir yüz ifadesi ile yapışır kalır suratımda. ben de canımı daha çok sıkacak işlere ve kişilere bulaşır ve başımı belaya sokarak durumu daha da kötü hale getiririm. örneğin geçmişten kalmış, üzerine sünger çekilmiş bir mevzuyu büyütebilir ve hatta geliştirebilirim. trafiğe veya çok konuşan bir arkadaşa takabilirim. olmadı, hüzünlü şarkılar dinleyip, mutsuz biten filmler izleyebilirim. böylelikle günü kurtarmak ve moralimi düzeltmek için güzel bir sebep, iyi bir bahane elde etmiş olurum.
aslında önceleri bilinçsiz bir şekilde yaptığım bu durumu, zamanla ve tecrübeyle farketmiş olmam; bu anlamsız, sado-mazohist ritüeli daha eğlenceli hale getirdi.
evet canın sıkılıyorsa bundan korkmamalı ve düzeltmek için uğraşmamalısın, en kötüsü ne olabilir ki?
Tvye boş boş bakmak. Bir kitabın sayfalarını boş boş okumak. Sayfalarca ilerledikten sonra geri donup hiç bir şey anlamadığını fark etmek. Falan falan falan.
Şu ulunun belli başlı yazarları varki, allah allah! O ojeli parmağın o resimde yer alabilmesi için kırk takla atarlar genelde. Ayrıca Bunlar entari sonuna ‘evet’ yazan tipin dişi halidir. Aklı selim insanların uzak durması gereken bir ırktır.
