açmaması için canının istememesinden başka bir neden aranmaması gereken insandır. bana da çok oluyor, o an canın kimseyle konuşmak istemiyor. ailenden biri bile olsa açmıyorsun. tabi yine de fazla merak ettirmemek lazım.
iki saat gereksiz ve karşı tarafın kırılmamasına yönelik boşa uzatılan muhabbetlerin içine düşmek istemeyen insandır. görmedim, uyuyordum, perde asıyordum gibi yalanlar söylemek daha kolay gelir.
bu insanları hep kıskanmışımdır çünkü ben bunu yapamıyorum. kim arıyo ya açmıycam diyip telefona bakıyorum önce sessize alıp kenara koyuyorum fakat gözüm istemeden telefona gittiğinde ışığın sürekli yanıp söndüğü her an vicdani bir azap duyuyorum. susmadımı hala ya diye elime aldığımda telefonu, savaşı kaybettiğimi farkedip bilinç dışı yese basarak isteksiz bir konuşmanın içine çoktan girmiş olarak buluyorum kendimi her defasında. aha telefon çalıyor bu sefer açmıycam...
