ertesi gün arayanla karşılaştığında ''ya telefon pantulun cebinde sessizde kalmış'' diyerek olayı savuşturan insandır. bencildir de. kendi istediği zaman size ulaşır, lakin siz ulaşmak istediğinizde bu onun keyfine bağlıdır.
''uyuyordum ben, biri bakmış cevapsız aramaya, bana demeyi unutmuş galiba'' yöntemi de etkilidir.
Muhtemel sinir olmusumdur yada muhabbeti sarmiyodur cekemeyecek kafadayimdir. Zaten telefonde saat devimekten hoslanmayan biri olarak acmamakla yaptigim kabalik " hadi tutmiyim seni -sen biraz daha topla mevzuyu sonra tekrar ararsin " kabalklarimdan iyidir .
aslında canı istememek demeyelim buna ama bazen öyle vakit oluyor ki o telefon çaldığında duvara fırlatasın geliyor. tabi götün yemiyor, sessize alıp çalmasını istiyorsun falan.
Benim evet. Keyfim yok, canım sıkkın belki de arayan kişiye sinirliyimdir. işi düşence arayan insanlara da ayrıca sinir oluyorum zaten. Sen işin düşünce ararsan ben de keyfim tutunca açarım. Kaldı ki benim telefonum hep sessizde olduğu için elimde değilse açmıyorum. Sonra görünce de canım isterse arıyorum. Keyif benim telefon benim.
Doğum günümdü beş gün evvel, 33 yaşıma girdim. teyzemler aramış, ulaşamamış, whatsap'dan ve facebook messenger'dan mesaj atmışlar, görüldü yazmasın diye bakmadım mesajlara, telefonlarıda açmadım. hiçbir kırgınlığım ve kızgınlığım yok.
oynadığım oyunda arkadaşım on defa mesaj atıyorsa, belki bir tanesini cevaplıyorum. mesaj atıyor, yine cevaplamıyorum, arıyor, açmıyorum...
dahada ötesi ağabeyim mesela, mesaj atıyor, arıyor açmak ve konuşmak istemiyorum ve bu sefer annem deliriyor, oğlum neden açmıyorsun teyzenlerin telefonunu, mesajlarını cevaplamıyorsun, n'oldu diyor.
"hiçbirşey olmadı, sadece açmak istemiyorum, içimden gelmiyor" diyorum. hiç enerjim yok o'nunla konuşacak, canım istemiyor. bu başlığı görünce açıkçası çok şaşırdım. demekki benim gibi insanlar varmış.
ayrıca tanımadığım telefonlarıda açmıyorum. yani kim bu, bilmiyorum ki bu numarayı, bilsem belki açarım ama neden telefonun karşı ucunda kimin olduğunu bilmediğim bir telefonu açayımki...
yani biri beni arıyor diye, telefonu açmak zorunda değilim ki. bunun için bir enerji, belirli oranda asgari mutluluk oranı ve moral lazım.
aslında bir telefonu açıp, karşıdaki kişiyle iletişime geçmek düşünüldüğünden daha zor ve efor isteyen bir iş.
sevgilim dahi arasa, açmak istemediğimde açmıyorum. isterse ayrılsın, ben böyleyim ne yapabilirim. o anda seninle konuşmaya hazır değilim belki.
"ölsek, kalsak umrunda değil" diyor çoğu akrabalarım ve ailem veya dostlarım, sevgilim. tamam haklılar belki kendileri açısından fakat kapı çaldığında bile insanın bir keyfi kaçıyor, kim bu yani, neden geldi, gelmesi çok mu gerekiyordu...
uzun lafın kısası, bizde kendimize göre haklıyız. birileriyle durduk yere iletişime geçmek fazlasıyla komplike bir mevzu. asgari gerekenlere sahip değilseniz zor.
Ben de onlardan biriyim. Canım istemiyorsa Asla açmam. Artık neden açmadığıma mazeret de sunmuyorum. Whatsappda da görüldü kapalı, görsem de görmemiş gibi yapıyorum. Tavsiyemdir...
Böyle bu tarz insanlar benim yaşam enerjimi düşürüyor ya. Hele ilk entry deki arkadaşın ailesine allah sabır versin. Annesi sürekli merak ediyordur herhalde ya bi gün başına bir şey gelirse haberimiz olmaz falan diye.
Bir de tanımadığım numaraları açmıyorum diyen insanlar da işsiz gibi geliyor bana ya. iş hayatı her an her yerden aranıyor olabilirsin yanii bilmiyorum.
işe başlamanın heyecanıyla bir süre yapmadım her telefonu açtım ama işle ilgili olanları bile mesai saati dışındaysa savsaklıyorum artık. kardeşim belki tuvaletteyim belki uyuyakaldım belki ortam müsait değil bunu düşünecek arayan. çok ulaşmak isteyen zaten mesaj arar. tabi çekingen biri olmanın da etkisi var açmamamda.
çok çenebaz bir arkadaşım var. bir arıyor en az 1 saat esir ediyor. ona uyup ben de coşuyorum. ama bazen ya hiç bakmıyorum ya da 5 dakka sonra baba ben seni ararım şu an pek müsait değilim diyorum.
