öncelikle karnı acıkanın tarihli başlık atabildiği sözlükte tarih kısmı traşlanmış başlığa sahip yazarın isyanıdır.
kendi yaşadığımı yazsam genel söylem olmaz. genellemeye başkasının kalıp söylemi ile girsem özgün olmaz.
genç kardeşlerim, bu ülkede yüzleşeceğiniz ilk gerçek, kurulu çarpık sisteme isyan ettiğiniz zaman, objektif hayattan gerçekleri ve erdemli olmayı ilke edindiğiniz zaman buna pişman edilecek olmanızdır. bu iktidara özgü değildir; sağcı muhafazakarların yıllardır hâkim olduğu devlet yönetiminde gelenek haline gelmiş, bu iktidarda sıklığı ve şiddeti artmıştır. özellikle merak ettiğim, ön cephede olup aktif olarak gezi direnişine dahil olan ve bugün 30 yaş civarında olan arkadaşlar isyanını sürdürebilmekte midir? ben 40 civarıyım, direnişe fikirsel desteğim kayıtlardadır ama aktif sahada olmadım yalan yok. işleri yoluna koymanın örgütlü ve yasal siyasi veya sivil topluluklar aracılığı ile olması gerektiği o günlerden öğrendiğimiz bir gerçekti. ama arkasını getirmek aktif katılım gerektiriyordu, sosyal medyada yazıp çizerek olmuyordu. ki ekmek için ekmeleddin zamanı rüyadan uyandık. aslında güzel rüyaları birlikte gördüklerimizin çoğuyla aynı fikirde değildik. bir kısmı açılımcı, türk bayrağı açtırmayan, milliyetçiliği ayakları altına aldığını söyleyenleri milli ilan ederken bir kısmı pkk sempatizanlarına oy atıyor, bir kısmı da siyasal islamcı atatürk düşmanı emperyalist uşaklardan cumhurbaşkanı adayı yapmaya çalışıyordu.
üzülüyorum elimizden gelen çok sınırlı. sistemin bir yerine yerleştik çoğumuz, kendi çapında her birimiz mücadele ediyor eminim ama sindirilmişlik var yalansız. kimin garantisi var ki ama tek bildiğim böyle gitmeyeceği.
yani tamam nüfusun yarısı iktidar partisine destek veriyor da, başındaki lidere o destek. liderden güç alan, kendine yontmaya kalkan, 100 kere dünyaya gelse birinde ancak onu da rüyasında göreceği imkanlara haksız ve zamansız kavuşan basiretsizlerin musluk açar gibi devletin para kaynaklarını açıp cebine doldurduğu bu düzen hiç kimseye kar kalmaz.
diyoruz ama yıllar geçmiş, geçiyor ve bu kadar imkan olan teknoloji yüksek bir çağda hayata atılan gençler borçlu ve umutsuz ve işsiz başlıyorlar. yalan yok kendimi o yaşlarımda düşününce aynı durumda ben olsam çabalar bu açmazdan çıkardım diye düşünüyorum. ama aynı durumda çok sayıda genç kardeşim varsa da bu yaşanılan zorlukların altı çizilmeli.
sevgisizlikten kardeşlerim. ilgisizlikten. kimsenin kimseye sabrı, saygısı ve sevgisi yok. buna maruz kaldığımız için etrafımıza da orantısız şiddet, çatışma ve nefret yayıyoruz. ben çevremdeki herkes için elimden geleni yapıyorum ama kimsenin bana faydası yok. peki ben nereye kadar dayanacağım?
