karakter sınırlaması nedeniyle, öncelikle kıymetli sözlük yazarlarının, ardından da yurt dışında bulunan tüm temsilciliklerimizde görevlerini ifa etmekte olan çalışanlarımızın affına sığınıyorum. başlığın orijinal hali;
62 yaşındayım. eskisi gibi dinç değilim. haftada 2 kere ereksiyon olsak öpüp başımıza koyuyoruz hanımla. çocuklarla top oynamak, bara gitmek, hafta sonu tireking falan zaten hayal.
yükümüzü de tuttuk çok şükür. oğlanın altında son model audi var. yakışıklı bir de piç. sokağa çıkmağa korkuyorum, koca şehirde götürmediği bir ben kaldım. kızlar desen tahsillerine devam ediyor. birini nejat abinin oğlana vericez. efendi, eğitimli, donanımlı çocuk.
neyse efendim, hayata bakıyorum da misyonumu tamamlamışım. topluma en ufak bir katma değer üretmiyorum. ölümüm, toplum düzenindeki en ufak bir taşı bile yerinden oynatmaz. eşim dostum çok üzülür o ayrı konu. çünkü şahane bir adamım. ama toplum, devlet, ekonomi?.. sıfır etkim var.
hem fiziksel hem de zihinsel olarak geri gidiyoruz. adamlar benjamin batını çekti oskar alıyorlar. ne gerek var? bana sorsaydınız ben anlatırdım. bildiğin çocuklaşıyoruz yaşlandıkça.
hal böyle olunca, insanın aktivite skalası da daralıyor. ben mesela, candy crush oynuyorum. 1849. bölümdeyim. bir de zor yapmışlar, 2 haftadır geçemiyorum lan bölümü. allahtan ufak kız sınırsız can hilesi yaptı da durmadan oynayabiliyorum.
bir de çengel bulmaca çözüyorum. türkiyenin en dandik dizisi hangisi? ya cömert ol söyle birini. işte o dizinin yan rolündeki adamı bile tanırım. "resimdeki ünlü" ibaresi kadar kendi penisimi görmüyorum, düşünün yani.
"eee nihat, bunları niye anlatıyorsun. bize ne senin bayağı hayatından? nihat sen top musun yhaa?" demeyin. amacım şu;
gençken, üretebiliyorken, sevip sevişebiliyorken, aklınız hala zehir gibiyken hayatın hakkını verin değerli arkadaşlarım. her şeyin telafisi var da geçen günlerin ve ölümün telafisi olmuyor maalesef. seviyorum sizleri be!
