yazdıklarını okuyup beğenenlerin olduğu gerçeğini değiştirmez. sen belli kurallar belirleyip, bu sınırda o kişiyi tutmayabilirsin; ama bu kendisini, üslubunu, yazdıklarını beğenenler olduğu gerçeğini değiştirmez.
yazdıklarından nemalanan, yeni fikirlere ufuk açan kimseler var mı? var, bizzat ben. duygusal etkileşime sebep oluyor mu? oluyor, bizzat bende.
bir başkasının iyi olması, bir ötekinin kötü olduğu anlamına gelmez.
kaldı ki, neyin kıyasıdır bu? lüzumsuz kıyaslar listesi uzayıp gitmeye devam ediyor...
Bizlere ergen diyen kişiye biraz video izleyip basını takip etmesini, orada yıllarını edebiyata adamış, araştırma yapmış kişiler can yücel'i edebiyatçı olarak tanımlıyorken senin vasfını ve de neye dayanarak bunu idea ettiğini merak eden yazar topluluğu olarak aksi bir demeç bekler tabi bu demeçte de ne derler bilirsin yok yok bilmezsin ben söyliyeyim; "önce lafa bakarım laf mı diye sonra söyleyene bakarım adam mı diye" mevlana
dan da bu sözü sana nasihat edeyim ki sonra senin gibi araştırmasız, laf olsun diye kimse bişey yazmış ise cevabını peşinen almış ol.
bu şiiri yazan adam edebiyatçı değilse, seven adam edebiyattan anlamıyorsa, tamam, benim de işim olmaz o vakit edebiyatla:
ben hayatta en çok babamı sevdim
karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
çarpık bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
nasıl koşarsa ardından bir devin
o çapkın babamı ben öyle sevdim
bilmezdi ki oturduğumuz semti
geldi mi de gidici - hep, hep acele işi
çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
atlastan bakardım nereye gitti
öyle öyle ezber ettim gurbeti
sevinçten uçardım hasta oldum mu,
kırkı geçerse ateş, çağırırlar istanbul'a
bi helallaşmak ister elbet , diğ'mi oğluyla!
tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,
en son teftişine çıkana değin
koştururken ardından o uçmaktaki devin,
daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
açıldı nefesim, fikrim, canevim
hayatta ben en çok babamı sevdim.
