o çocukluğa ait sanatçı ruhunun apartman dairelerine sıkıştırılmasından kıl payı kurtulmuş, mahalle havası solumuş kuşağın son örneklerinden biri olarak en güzel anılarımda kocaman yer eden eylemdir.
allah'ım ne büyük zevkti o çamuru karman çorman yapıp, dirseklerime kadar pisliğe batmak. her şeyden bihaber, kendi dünyamda mutlu olmaya sebebiyet verirdi. ufacık yaşımda acayip özgürleşirdim o an.
her anne de çamurdan kirlendiğimizi söylerdi. halbuki çamurda oynamayı bırakınca kirlenmeye başladık biz ya, o da farklı bir tartışma mevzusu olsa gerek...
