Kapitalizmin, teknolojinin, globalleşmenin, kentsel dönüşümün her türlüsünün göbeğinde yetişmiş bir kuşağın ferdi olarak hala yadırgadığım olay.
Bilmiyorum, benim kafamda normalleşemedi bu, dünyaya açılan penceremin önünde, görüşümü kapatan üst üste yığılı betonlarla karşılaşıyor olmak hala garip geliyor.
Belki de ben çok romantik yaklaşıyorum, belki de Le Guin’in ölümü yeniden düşündürdü böylesi şeyleri...
