Odaya ilk kez girdiğimde yanımda 2 hasta bakıcı vardı. yan yana dizilmiş beşerden on yataktan cam kenarındaki yatak bana ayrılmıştı. ay ışığı odaya nahoş bir hava katmış, hasta bakıcılar çocukların uyanmaması için ışığı açmamışlardı. yatakların arasından geçerken uyuyan çocuklara bakmaktan kendimi alamadığımı hissettim. hiç birinin saçı yoktu. içimde bir korku uyandı. aralarında saçı olan tek ben vardım ve galiba beni de aynı son bekliyordu. iki hafta kadar önce, doktorum adını daha önce duymadığım bir hastalıkla beni muhattap etmiş, annemi ve daha evvel ağladığını hiç görmediğim babamı göz yaşlarına boğmuş, bir kaç saat sonra da yola çıkmıştık. odamdaki ilk günümde başımdan geçenler bundan sonraki hayatımda da uyumamı zorlaştıracaktı. uykusuzluğumun temellerini hiç tanımadığım 9 insanın yardımıyla o gece atacaktım.
ilk gece uyumak benim için pek mümkün değildi. yerimi yadırgadığımdan değil az evvel yatakların arasından geçerken gördüğüm görüntü beni uyutmuyordu. saçlarım olmadan ben ne yapar nasıl yaşardım. aklımdan geçen binbir soru vardı ve hepsine en kötü ihtimallerle yanıt veriyordum :
- saçım olmazsa arkadaşlarım bana ne der ?
- kel cemal.
- saçım olmazsa gelir kafama vururlar mı ?
- acımasızca.
- benimle dalga geçerler mi ?
- ağlatana kadar...
bunun gibi bir çok soru beynimde dolaşıyor, kendilerine cevap arıyorlardı. canımın yandığını içimin daraldığını saçlarımın beni tedavi yeni başlamışken terk ettiklerini hissediyordum.
odada yatağıma uzanmış başımdan geçmesi muhtemel her şeyi düşünüyor kendi uykumu kendim kaçırıyordum. uykumu kaçırdıkça gözüm soğuk bir kış günü sisli gibi görünen dışarıya takılıyordu. hava yaz gecelerine nispet yaparcasına açıktı fakat odanın camı buğulanmış ve dışarının net görünmesine mani olmuştu. tam bu sırada bu odaya gelmeden evvel hemşirenin dedikleri aklıma gelmişti. sakın o odadaki camın buğusuna yazı yazma yoksa buğuya yazdığın ilk harfle başlayan isimden bir çocuk sabaha çıkmaz. sonra gülmeye başladı. gideceğin odadaki herkes bu saçmalığa inanır.
hemşireyi haksız çıkarmayı istiyordum. ömrüm boyunca unutamayacağım anın ilk adımlarını atmış cam kenarına gelmiştim. o kehanetle birlikte cam buğusuna yazı yazmak o kadar cezbediciydi ki artık kendimi o yazıyı yazmaktan geri alamıyordum.
"canım annem seni çok özledim" yazdım cama. içimin ürperdiğini kalbimin daraldığını hissettim. kehanetin ilk adımını gerçekleştirmiş cam buğusuna ilk yazılan harf c olmuştu. c harfi ile başlayan başka birinin olmaması için ettiğim duayı ömrüm boyunca etmediğimi söyleyebilirim. yatağıma müthiş bir şüphe ve ızdırap içinde geri döndüm. sabahın olması istediğim son şeydi.
- celiiiilllll kalk oğlum uyan celiiiilll..
odadaki herkes uyanmış yatağın başında bir kadın feryat ediyor celil diye bağırıyor, çocuğun saçsız ve cansız başını göğsüne yaslıyor, canım oğlumm diye inliyordu. odaya girmiş olan hemşirelerin yanaklarından damlalar süzülüyor, ben dahil geriye kalan 8 çocuk anneye tepkisizce bakıyorduk. sonra camdaki yazı aklıma geldi. ilk harfi c olan yazı. celilin ilk harfiyle başlayan yazım. celilin katili olduğum yazım.
celil ölmüş, kehanet gerçekleşmişti. 11 yaşındayken, yaşını dahi bilmediğim adını öldükten sonra öğrendiğim birinin katili olmuştum.
