aç kalan çocuğunu doyurmak için etini satan annenin mecburiyeti gibidir kapitalist olmak. aslında düzen olarak herkes lanet etse de, kimse sevmese tarafını tutmasa da günümüz dünyası, tüm insanları ve insanlığı buna mecbur etmekte. komünistler yırtınmakta, liberaller ulema takılmakta, sosyalistler hariçten gazel okumakta ama bakın bakalım değişen ya da değişebilen ne var? kapitalizm gün be gün para egemen dünya da insanlığa empoze olmakta, alttan alttan, içten içten girmekte kanımıza.
bunu her ne kadar kimse kabul etmese, etmek istemese de bu böyledir. günümüz dünyasın da en büyük güç para olduğu için, para kazanma mücadelesindeki insanımız da kapital düzenin bir çarkı olmaya mahkum edilmiştir.
iki tane siyasi kitap okuyup, memleketi kurtarma sevdasına giren toy gençlik gibi ya da babasından aldığı üç kuruş parayı harcayıp, götü sıkıyı görmeden, yattığı yerden bozuk düzene isyan eden tatlısu anarşistleri gibi takılanlardan kimseye bir fayda yok sadece çatlak sesler işte.
bunları söylerken gerçekten bende çok üzülmekteyim ama çoğunluğun, dünya genelinin yapısı, globalitesi bu yönde. kanı hızlı akan, siyaset ilmi uzamanımız gençler şimdi bu konuya derin yorumlar getirecekler biliyorum ama. okul bitip hayatın gerçeklerine selamınaleyküm dediğiniz an, hiçbir şeyin düşündüğünüz gibi olmadığını göreceksiniz.
(bkz: kahrolsun kapitalizm)
hicbir zaman nedenini anlayamadigim durum. hayir anlayamadigim sey kapitalist olmak degil anlamdigim sey kapitalizm insanlar tarafindan kotu birsey olarak inandirilmis olmalari. kapitalizm guzel bir evin guzel bir yasamin olmasi icin para kazanma istegini tutar.
ne kolelik vardir ne irkcilik eger akillin ve yetenegin varsa kapitalizmde piramitin ustunde yer alirsin. hayir ulkesinde amerikan ustleri bulunan herseyin amerikanci oldugu amerikan markalarina esyalerina dizilerine tapildigi bir ulkede kapitalizmi kotulemek bana gore yuzsuzluk iki yuzluluktur. tabii ulkem insani izmli biten herseyin kotu olduguna inanidirlmistir. ama kapitalist olmak ve kapitalizm kotu degildir.
kapitalist sistemlerde insan kendi mutlugu için calisir. yaptiği işlerin en buyuk ödülü paradir. bu ödülü aldiktan sonra artik gözü doydugu için (yahutta imkanlari geliştiği için) ister vergi indirim için ister sevap için olsun diger insanlara mutluk yolu acar ister istemez. dünya tekeri böyle dönüyor. kahramanlık yapmaya yahut hokkabazlık yapmanin bir alemi yoktur. cunku kahramanlğin sonu 'aptal' damgasi yemek, hokkabazliğin sonu ise karakter ve kişilik erozyonu yaşayip lanetlenmektir.
başına gelen her kötü şeyi kapitalizmden bilen toy gençlik tarafından istenmeyen durum. halbuki insanların akıllandıkça kapitalist olmaları kadar doğal bir şey olamaz.
toy gencin baba parasıyla, bursla okuduğu okul bitene kadar karşısında durduğu fakat okul bitipte iş hayatına atıldığında -iş bulabilirse tabi- parayı her akşam babasından istemek yerine, kendi alın teriyle bir ay boyunca poposunu yırtığı için hak ettiğini düşündüğünde ister istemez içinde bulunur...
garip bir mevzudur. şöyle ki benim içinde bulunduğum durum; iş hayatına atıldıktan sonra ve çalışanların durumunu en yakından gören birisi olarak her geçen gün sosyalist yanımın ağır basmaya başlamasıdır.
