benim olayim. tek istegim 40 yasimda kendimi emekli edecek paraya sahip olmak ve siktigimin is hayatini birakmak. isimi sevmiyor degilim, calismayi sevmiyorum. ikisi farkli seyler.
bazen, maaş alma sebebimi diğer çalışanlara katlanmama bağlıyorum.
buna ek olarak:
çalışmak insanı anlamlı kılar. çalışmaktan nefret edilmemelidir. gerekiyorsa çalışma alanı değiştirilmelidir. memlekette bu çok zor ama olsun söyledim gitti. swh
Bir yerlerde okumuştum kimin yazdığını şu an hatırlamıyorum : Bazı kadınlar çalışmaktan o kadar nefret eder ki, bunu yanındaki adama bakarak anlayabilirsiniz.
yeterince kısa bir süre olan ortalama insan hayatı düşünüldüğünde, tatiller hariç her gününün 8-10 saatini karşılığı ne olursa olsun birine, birilerine ipotek etmenin verdiği rahatsızlıktandır.
Devam eden zaman icinde gereksizlikler abidesi islemler o kadar yuk bindirir ki bunyeye her sey sacmalasir. Hatta yerlesik hayata gecen o ilk ibnetora kadar giden bir kufur silsilesi ile gun gecirilebilir.
